Μέχρι τό ἔτος 1958 πέρασαν ἡμέρες ἀπερίγραπτης θλίψης, μοναξιᾶς, πείνας, ἀπομόνωση, ἀρρώστιας καί θανάτου, ἀλλά ὑπῆρξαν καί ἐπιζῶντες.
Ἡ πολιτική διεθνής κατάσταση ἦταν ἀδιαφώτιστη καί προσέφερε ἀπεριόριστη κυριαρχία στήν Χώρα μας γιά τούς κομμουνιστές. Καμμιά δύναμη δέν εἶχε ἐμφανιστεῖ, μετά τόν πόλεμο, πού νά ἀντισταθεῖ στήν μαρξιστική-λενιστική ἐπανάσταση.
Καμμιά ἰδέα δέν ἐπετύγχανε καθόλου νά ἀντικαταστήσει τήν ματεριαλιστική ἰδεολογία, οὔτε καμμιά προσωπικότητα τῆς ἐποχῆς ἦταν κατάλληλη γιά ν᾿ ἀλλάξει τά πράγματα. Ὁ αἰῶνας φαινόταν ὅλος ὑποδουλωμένος ἀπό τήν σοβιετική ἰδεολογία καί ἐπανάσταση.
Δέν ἔλειψε στήν Δύση οὔτε ἡ στρατιωτική, οὔτε ἡ οἰκονομική, οὔτε καί ἡ πολιτική ἰκανότητα γιά νά ἀντισταθεῖ στόν κομμουνισμό, ἀλλά τῆς ἔλειπε τό σθένος, ἡ συνείδηση τοῦ παρόντος καί τῆς ἐποχῆς της. Σ΄ αὐτές τίς συνθῆκες ὑπῆρξαν Χῶρες στήν Ἀνατολή οἱ ὁποῖες ἔδειξαν ἕνα ἀπελπισμένο ἡρωισμό, ἀλλά ἔπεσαν διότι ἡ Δύση δέν ἀντιστάθηκε στήν σοβιετική κυριαρχία.
Στήν Ρουμανία ὁ σοσιαλισμός ἀνεγειρόταν ἀκωλύτως. Ἐμεῖς μέσα στίς φυλακές ζητούσαμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά ἕναν κόσμο πού ἐγίνονταν καταστρεπτικοί μετασχηματισμοί.
Κάθε φορά πού ἐπιχειρεῖτο μία σοσιαλιστική ἐνέργεια, τά σχέδια πλοκῆς ἔρχονταν ἀπό τήν Μόσχα. Πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα ἑτοιμάζονταν οἱ κατάλληλες προϋποθέσεις.
Ἀπό τό ἐσωτερικό δέν ὑπῆρχε κανένας κίνδυνος: Ὁ στρατός καί ἡ Ἀσφάλεια τοῦ Κράτους ἦταν τοῦ Κόμματος, ἄλλα κόμματα ἤ πολιτικές δυνάμεις δέν ὑπῆρχαν, καμμιά μἡ κομμουνιστική ὀργάνωση δέν μποροῦσε καθόλου νά ἁλωνίζει.
Καί, ὅμως, τό κόμμα, μέ τήν βαθειά του ἀνθρώπινη ἐμπειρία, ἤξερε ὅτι ὁ Ρουμᾶνος ἀγρότης εἶχε μιά ἰσχυρή παράδοση καί μιά συνείδηση τῆς ἰδιοκτησίας τοῦ ἀγροῦ. Ἐπίσης ἤξερε ὅτι οἱ ἀγρότες εἶναι ἀνόητοι, ἀλλά πολλοί καί δέν ἀποτελοῦν, δηλαδή, κάποιο εἶδος κινδύνου.
Ἔτσι, ἦταν στήν διάθεσή τους νά παίρνουν τά κατάλληλα μέτρα. Οἱ ἐσωτερικές ἀρχές ἦταν ἕτοιμες. Χρειαζόταν ὅμως καί μιά ψυχολογική προετοιμασία καί αὐτή ἔγινε μέ τά χαρακτηριστικά μέσα τους: τήν τρομάρα καί τό ψέμμα.
Γιά νά σκορπίζεται ὁ φόβος καί ἡ ἀνασφάλεια στόν Ρουμανικό λαό, διατάχθηκε ἡ σύλληψη διακοσίων χιλιάδων ἀνθρώπων.
Ἐπειδή ὅμως κανένας δέν ἦταν ἔνοχος γιά τίποτε, μελετήθηκε ποιές θά εἶναι οἱ κατηγορίες τῶν ἐνδεχομένων ἀντιπάλων πού θά πρέπει νά συληφθοῦν. Καί κατέληξαν περίπου σ᾿ αὐτό τό σχεδιάγραμμα: Πρέπει νά συληφθοῦν οἱ πρώην πολιτικοί κρατούμενοι, οἱ πρώην πολιτευτές, οἱ πρώην στρατιῶτες, οἱ πρώην νομικοί, οἱ λόγιοι πού δέν ἔχουν προσαρμοστεῖ, οἱ ἀντιδραστικοί ἱερεῖς, οἱ αγωνιστές χριστιανοί, οἱ θρησκευτικοί αἱρετικοί καί ὅλα τά ἀβέβαια στοιχεῖα.
Συνεπῶς, οἱ μαῦρες κλοῦβες ἐγύριζαν στήν Χώρα καί ἅρπαζαν ἀπό τίς οἰκογένειές τους πολλούς ἀθώους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν οὔτε κἄν τήν πρόθεση νά προκαλέσουν κάποια ἀντεπαναστατική δρᾶση, ὄχι ἐπειδή δέν τήν ἤθελαν, ἀλλά διότι ἦταν μάταια.
Οἱ Ρουμᾶνοι δέν εἶναι ἄνανδροι, ἀλλά ἔξυπνοι. Αὐτοί δέν ἐφορμοῦν ὅταν ξέρουν ὅτι ἡ μάχη εἶναι περιττή, ἀλλά ἀποδείχνουν τόν ἡρωϊσμό τους στήν κατάλληλη στιγμή, πού τήν νοιώθουν μέ μεγάλη ἐνόραση.
Ἀλλά οἱ συλλήψεις δέν ἀρκοῦσαν. Αὐτές ἔπρεπε νά δικαιολογηθοῦν νομικά, ἄρα οἱ κομμουνιστές διατάχθηκαν νά σκηνοθετοῦν ἀντεπαναστατικές δίκες. Οἱ Ρουμανικές καί σοβιετικές ἀρχές ἤξεραν ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν ἦταν ἔνοχοι, ἀλλά διατάχθηκαν νά σκηνοθετοῦν ψεύτικες δολοπλοκίες δῆθεν ἐναντίον τοῦ Καθεστῶτος.
