Διδάγματα π. Γεωργίου Καρσλίδη  Άρθρο του αρχιμ. Κοσμά Λαμπρινού
Όσα θα ακολουθήσουν  αποτελούν σύντομη αναφορά σε διδαχές του π. Γεωργίου Καρσλίδη. Η ζωή του οσίου  αυτού πατρός, όπως θα δείτε από τα λίγα που γράφονται παρακάτω, διδάσκει όχι  μονάχα τους μοναχούς, τους ασκητές και τους ιερείς αλλά και όλους τους λαϊκούς.  Το θέμα είναι άν δεχόμαστε τη διδασκαλία του.
Ο ΟΣΙΟΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ  Ποιος είναι ο π.  Γεώργιος Καρσλίδης σαν ιερεύς; Ο π. Γεώργιος γεννήθηκε στην Γεωργία της πρώην  Σοβιετικής Ενώσεως. Από μικρό παιδί άρχισε να γνωρίζει θλίψεις και πόνους στη  ζωή του. Άλλος στη θέση του θα απογοητεύονταν, θα παραπονιόταν και θα λογάριαζε  ως συνυπεύθυνο στο φόρτο της δοκιμασίας του τον Ύψιστο. Ο π. Γεώργιος Καρσλίδης  όμως μέσα από πρωτόφαντους διωγμούς προσφυγιάς, σωματικούς τραυματισμούς,  στερήσεις και πόνους, δεν έπαυσε να αγαπά και να δοξολογεί τον Εσταυρωμένο  Λυτρωτή μέσα από τη καρδιά του. Τριών χρονών έμεινε πεντάρφανος. Έξι χρονών τον  καταδιώκει βάναυσα ο αδελφός του. Έφυγε, εξορίστηκε σε μία σπηλιά γεμάτη χιόνι.  Αλλά δεν βγήκε από το στόμα του λέξη βλάσφημη.  Συχνά  ακούγεται από στόματα απίστων και δυσπίστων μια αντίρρηση. Ναι, σου λένε,  παλαιότερα υπήρχαν ιερείς φωτισμένοι και θαυματουργοί. Τώρα όμως υπάρχουν  τέτοιοι; Η απάντηση της Εκκλησίας είναι ότι υπάρχουν αλλά χρειάζεται ψάξιμο για  να τους βρει κάποιος. Μαρτυρίες πνευματικών παιδιών του π. Γεωργίου αποδεικνύουν  ότι ο π. Γεώργιος ήταν καλός ποιμήν διότι τους έλεγε πράγματα που αποδείχθηκαν  εκ των υστέρων προφητείες. Τους έλεγε, για παράδειγμα, ότι «θα έρθει καιρός που  θα στείλει ο Κύριος αρρώστιες αθεράπευτες, ο κόσμος θα ψάχνει φάρμακα να  θεραπευτεί και δεν θα βρίσκει». Ο π. Γεώργιος ήταν ακόμη προικισμένος με πολλά  θεϊκά χαρίσματα. Αυτό όμως δεν ήταν πιστευτό από όλους τους ιερείς. Ένας δε εξ  αυτών, ο πνευματικός Παπα-Χαράλαμπος συνιστούσε στα πνευματικά του παιδιά να μην  επισκέπτονται ούτε να συμβουλεύονται τον π. Γεώργιο. «Ήρθες επιτέλους,  παπα-Χαράλαμπε;», του είπε κάποτε ο Γέροντας μόλις τον αντίκρυσε. Τότε ο  παπα-Χαράλαμπος έκπληκτος που τον γνώριζε χωρίς κάν να τον ξαναδεί και  μετανοημένος για τη συμβουλή που είχε δώσει στα πνευματικά του τέκνα, έσκυψε και  του φίλησε το χέρι. (Από το στόμα της Κλειώς Κων/δου)  Ο π. Γεώργιος  για να δυναμώνει τη πίστη του ποιμνίου του, τους έλεγε ότι αν έχουν πίστη και  στη φωτιά να πέσουν δε θα καούν γιατί ο Θεός θα τους γλυτώσει. Μια Κυριακή πρωί  εθεάθη κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας να μην πατάει στη γη αλλά να είναι  μετάρσιος. (Από το στόμα του Περικλή Καζαντζίδη)  Ο π. Γεώργιος  ως Θεοφόρος και Θεόπτης ήταν υπέρμαχος της ορθόδοξης εκκλησιαστικής διδασκαλίας  «εξ άκρας συλλήψεως» (=δηλ. από τη πρωταρχική στιγμή της συλλήψεως του  ανθρωπίνου εμβρύου), μιας διδασκαλίας που έχει διατυπωθεί δογματικά ως «Όρος  Πίστεως» της Γ΄Οικουμενικής Συνόδου αναφορικά με τη Σύλληψη-Ενανθρώπηση του  Θεανθρώπου Κυρίου. Γι’ αυτό και καταδικάζει το έγκλημα των αμβλώσεων.  Ο Γέροντας  συμβουλεύοντας τα πνευματικά του παιδιά τονίζει ότι πρέπει να νηστεύουν σωστά,  γιατί η νηστεία είναι μια άσκηση για τον χριστιανό. Είναι λάθος να νηστεύεις,  έλεγε, μια εβδομάδα στην αρχή και μια εβδομάδα στο τέλος της νηστείας. Πάνω σ’  αυτό το θέμα ανέφερε μια μέρα και το εξής παράδειγμα: «Όταν είσαι πάνω σε μια  γέφυρα και βρέχει δυνατά κι έχεις απλωμένο ένα σχοινί κι αρχίζεις να το  μαζεύεις, επειδή βρέχεσαι δεν το κόβεις για να φύγεις, αλλά περιμένεις να το  μαζέψεις όλο κι άς βρέχεσαι. (Από το στόμα του Περικλή Καζαντζίδη)  Τόνιζε ακόμη ο  π. Γεώργιος ότι οι ανάδοχοι δεν πρέπει να μαλώνουν και ότι ο κάθε χριστιανός  πρέπει να βαφτίσει το λιγώτερο τρία παιδιά. Το καθήκον του νουνού, έλεγε, είναι  να μαθαίνει στα βαφτιστικά του από μικρά να πηγαίνουν Εκκλησία, να κοινωνούν  τακτικά, να ακολουθούν το σωστό δρόμο, να γίνουν καλοί άνθρωποι και χριστιανοί.  (Από το στόμα του Περικλή Καζαντζίδη) Όσοι θέλουν να πληροφορηθούν περισσότερα για τη δράση του  π. Γεωργίου Καρσλίδη μπορούν να προμηθευτούν και να μελετήσουν το τετράτομο έργο  του Γ.Κ. Χατζοπούλου «Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ» των εκδόσεων «ΝΑΜΑ».
Δεν πατάει στη γη. Άγιος Νικόλαος Πλανάς
Δύο μικροί φίλοι, καθώς  βάδιζαν στο δρόμο, συνάντησαν τον άγ. Νικόλαο. Ο ένας από τούς δύο ήταν τύπος  αγαθός· και επειδή ήταν αγαθός οι φίλοι του τον έλεγαν βλάκα, αλλά δεν συνέβαινε  αυτό, ήταν απλώς αθώος και πολύ θρησκευόμενος.  Στο δρόμο πού  συνάντησαν τον άγ. Νικόλαο, λέει ο αγαθός στον φίλο του: «Κοίταξε να δεις, ο  παπάς δεν πατάει στη γη»! Και ο μεν αγαθός έβλεπε τον Άγιο 30 πόντους πάνω από  το έδαφος, ο δε άλλος δεν μπορούσε να τον  δει. Τις πρώτες  γραπτές μαρτυρίες για την αγιότητα του παπα-Νικόλα τις έχουμε από τον σύγχρονό  του Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ο Παπαδιαμάντης ήταν ψάλτης του, στο Εκκλησάκι του  Αγίου Ελισσαίου, κοντά στο Μοναστηράκι της Αθήνας. Έψαλλε στους εσπερινούς και  τους όρθρους, στις λειτουργίες και τις ολονυκτίες, που τελούσε με κατάνυξη, αλλά  και μεγαλοπρέπεια ο παπα-Νικόλας. Και μπόρεσε να εισδύση στο βάθος της αγιαμένης  αυτής ύπαρξης και να αντιληφθή το πλήθος των χαρισμάτων της, τα οποία ήταν  επιμελώς κρυμμένα κάτω από το κέλυφος της απλότητας και της ταπείνωσης, γιατί  ήταν και εκείνος εντεταγμένος στην ίδια προοπτική, ήταν, δηλαδή, φορέας της  Ορθοδόξου Παραδόσεως. Τον ονομάζει άξιο λειτουργό του Υψίστου και τον  αντιπαραβάλλει με τους “επαγγελματικούς ιερείς”, όπως τους αποκαλεί, και  συνεχίζει: “Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων …  είναι αξιαγάπητος, είναι απλοϊκός και ενάρετος, είναι άξιος του πρώτου  Μακαρισμού του Σωτήρος”.
Επάνω σε σύννεφο.
Το 1920, την ημέρα  των Χριστουγέννων, λειτουργούσε ο άγ. Νικόλαος στον Ι. Ναό τού αγ. Ιωάννου  Βουλιαγμένης. Κοινώνησε μια δεκαπεντάχρονη ονόματι Ιουλία και μια κυρία  κοινώνησε το βρέφος της, και μετά το δίνει στην Ιουλία για να κοινωνήσει και η  ίδια. Παίρνοντας το βρέφος η Ιουλία στα χέρια της, γυρίζει το βλέμμα της προς  τον ιερέα και παραλίγο να της φύγει το παιδί από τα χέρια. Της λέει τότε η  κυρία: «Πρόσεξε, τί έπαθες;». Και η Ιουλία της απαντά: «Βλέπω τον παπά να στέκει  πάνω σ’ ένα σύννεφο». Όσιος Άνθιμος της Χίου Η  συναίσθησης των αδυναμιών μας-Οι τρείς κατηγορίες των αθρώπων  Καλότυχος  εκείνος που γνωρίζει την κατάστασην του και ταπεινώνεται.Κακότυχος εκεινος που  δε γνωρίζει και περιφανευεται.Η ανθρώπινη φύση υπόκειται σε πάθη στο  φθόνο,μίσος,θυμό,ζηλοτυπία κι άλλα πάθη.Καλότυχος εκείνος που το κατάλαβε.  Γέροντας  Ιωσήφ ο ησυχαστής Αυτός ο άνθρωπος θα έχει καλές ημέρες,διότι εμείς  δε πιστεύουμε στο ριζικό και στη τύχη όπως το λένε.Πως?Διότι πάντοτε  ταπεινώνεται και όπως κι αν του έρθει το πράγμα εις το Θεόν το ρίχνει κι ότι κι  αν ακούσει κι ότι κι αν δεί πάντοτε στο αγαθό και στο καλό το γυρίζει και  αναπαυεται. Αντιθέτως  εκεινος που δε γνώρισε τη κατάσταση του είναι κακότυχος,διότι είναι περίφανος  και ότι κι αν του συμβεί,ολα στο πονηρό τα παίρνει,αυτός ο άνθρωπος θα εχει  κακες ημέρες διότι ποτέ του δεν αναπαυεται.Εξετάζει τα σφαλματα των άλλων,είναι  έτοιμος να κατακρίνει να κατηγορήσει,κι όλα αυτά διότι δεν αισθάνεται την  ασθένειαν του,αλλά νομίζει οτι εκείνος δεν σφάλλει. Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι:σαρκικοί,ψυχικοί  και πνευματικοί.Ο σαρκικός άνθρωπος ζητά την αναπαυση,αγαπά τους επαίνους,δε  θέλει να του κόψουν το θέλημα του,υπερασπιζεται τον εαυτό του και ζητεί όσα  ειναι προς αναπαυση του.Ο ψυχικός πάλι δε θέλει να αδικήσει,αλλά ούτε και να τον  αδικήσουν.Δε κατηγορεί αλλά δεν θέλει και να τον κατηγορήσουν,εαν το συμβεί μια  αδικία δεν ομιλει δε αλλά θλίβεται και λυπάται πως του το έκαναν.Ο πνευματικος  αν αδικηθει χαίρεται,αν του κόψουν το θέλημα του ευφραινεται κι ότι κι αν του  συμβει θεωρεί τον εαυτό του  υπαιτιο. Πηγή:Απόσπασμα απο  το βιβλίο Άγιου Ανθίμου Χίου “Διδαχές πνευματικές-Άρτος ζωής” Ιερά Μονή Παναγίας  Βοήθειας Χίου
Προτρεπτικοί λόγοι
•Λοιπόν,  όταν εσύ δεν αμαρτάνεις, δεν ψεύδεσαι, δεν κατακρίνεις, δεν πονηρεύεσαι κατά του  πλησίον σου, τότε έχεις φόβο Θεού. Τότε είσαι σοφός και κατανοείς το Θεό, και  για να μην Τον λυπήσεις δεν αμαρτάνεις. Και αυτή είναι η όραση του Θεού, και ο  Θεός που βλέπει τα πάντα σε σκεπάζει από τις παγίδες του σατανά.  •Όλες τις θλίψεις, παιδί μου, αν τις υπομένουμε,  βρίσκουμε Χάρη παρά Κυρίου. Γι? αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζόμαστε, για να  μας δοκιμάζει και να μας πλέξει στεφάνους.  •Παραιτήσου  από το δικό σου θέλημα, για να βρεις ειρήνη ψυχής. Γιατί το θέλημα του ανθρώπου  έχει γίνει χάλκινο τείχος και εμποδίζει το φωτισμό και την ειρήνη.  •Όντως μέγα  είναι, στ? αλήθεια, το μυστήριο της υπακοής! Αφού ο γλυκύς μας Ιησούς πρώτος  χάραξε το δρόμο και έγινε παράδειγμα για μας, πόσο μάλλον εμείς είμαστε  οφειλέτες να Τον μιμηθούμε. •Ο μοναχός δεν αλλάζει τόπο κατοικίας, χρώμα ενδυμάτων  και ιδίως νοημάτων. Ο μοναχός και η μοναχή αλλάζουν νουν και καρδιά μαζί. Δε  σκέφτονται όπως οι κοσμικοί. •Όλη η δύναμη της ψυχής είναι η προσευχή. Και καθώς το  σώμα δυναμώνει με τις τροφές και τα διάφορα καρυκεύματα που του προσφέρουμε,  έτσι και η ψυχή μας θέλει ευχή, ανάγνωση, λόγο προφορικό, να βλέπει παράδειγμα  και έτσι λίγο-λίγο ξυπνάει? Με πολλή απλότητα να πορεύεσαι, για να βρεις την  καθαρότητα της ψυχής. Η απλότητα είναι μεγάλη ευτυχία για την ψυχή.  •Τους μεν κανόνες οι άνθρωποι τους κατάργησαν, αλλά δεν  τους κατάργησε ο Θεός. Μένουν, όπως τους έθεσαν οι Πατέρες και οι θείοι  Απόστολοι. Επομένως να τους φυλάττουμε, αν θέλουμε να σώσουμε την ψυχή μας, για  να μη βρούμε αντιμέτωπο το Θεό να υπερασπίζει τους νόμους των αγαπητών Του  δούλων. •Το  στόμα σου αδιαλείπτως να μελετά την ευχή: ?Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού,  ελέησόν με! Με την ευχή, θα καθαρίσει ο νους σου και θα την κατεβάσει στην  καρδιά και θα γίνει διαδρομή, ένωση νου, λόγου και καρδιάς, και θα γίνει  Παράδεισος μέσα σου. •Από τη στιγμή που αρχίζουμε να διαπράττουμε την αμαρτία  γινόμαστε δούλοι των δαιμόνων. •Ο φιλάνθρωπος Θεός έκανε τον άνθρωπο αυτεξούσιο και μας  δίδαξε να μη μετέχουμε σε πράξεις αισχρές και δε σκεπτόμαστε σοβαρά τα θεία και  σωτήρια λόγια Του. •Δεν υπάρχει άλλη θυσία τόσο ευώδης προς το Θεό, όσο η  αγνότητα του σώματος. •Τίποτε άλλο δε μισεί τόσο ο Θεός, όσο την παράνομη  ηδονική ακαθαρσία του σώματος. •Σ΄’ αυτή τη ζωή είναι αγώνας. Με τα ακάθαρτα πνεύματα  πολεμάς, που δε σου ρίχνουν γλυκά και λουκούμια, αλλά σφαίρες οξείες που  θανατώνουν ψυχή, όχι σώμα!
ΠΑΠΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ (1902 – 1975)
Διηγείται ο πατέρας Δημήτριος: – Στις 30/12/1967, ημέρα Σάββατο και ώρα 3 μ.μ. πήγα στα  Μετέωρα για να προσκυνήσω και ωφεληθώ πνευματικά. Την Κυριακή λειτούργησα στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως και  την Δευτέρα Στον Άγιο Στέφανο, νυχτερινή. Χαρά Θεού και ευλογία  Κυρίου. Αφού με την δύναμη του  Θεού επέστρεψα στο χωριό μου, με ειδοποίησαν αμέσως να πάω να κοινωνήσω μια γρια  Ζωή Αντωνίου Γκαγκαστάθη, που ήταν από καιρό κατάκοιτη, περίπου 85  ετών. Πήγα λοιπόν και την  κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων, αμέσως φώναξε: – Με έκαψε η Κοινωνία, φωτιά έχω, δώστε μου νερό να πιω  καίγομαι. Με καίει μέσα. Στις λίγες ώρες που έζησε φώναζε συνεχεία η καημένη.  Κατόπιν παρέδωσε το πνεύμα της. «πυρ γαρ εστί τους αναξίους  φλέγον». Είπε  πάλι:  Να έχετε αγάπη και  ταπεινοφροσύνη και υπακουή. – Να  σε φυλάξει ο Θεός και η Παναγιά από οικογενειακά. Ο σατανάς στην οικογένεια  είναι σαν έναν που πηγαίνει και βρίσκει τ’ αμπέλι ξέφραγο. θα μπει μέσα. Το ίδιο  είναι και στην οικογένεια. Εάν την οικογένεια τη βρει διαμοιρασμένη και λοιπά,  θα μπει μέσα. Εάν όμως έχουν αγάπη, τον Χριστό θα στέκεται μακριά. Δεν μπορεί να μπει γιατι υπάρχει ο  Χριστός. – Ζει ο Χριστός – λέει  – και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει. Έχω μια ζωή στην εκκλησία. Μ` αρέσει πώς  να το πω. Με πονάει, θέλω όλος ο κόσμος να έρθει στην εκκλησία. Είναι γλυκύς ο  Χριστός, είναι πολύ γλυκύς. Είπε  πάλι: – Εάν η Ελλάδα δεν ρίξει  βλέμμα προς τους πολύτεκνους και δεν νοιαστεί η πολιτεία για κάθε παιδί που  γεννιέται, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Τρεις μέρες πριν την επιστράτευση  έλεγε: – Το μπουμ  πλησιάζει. Και μετα τρεις μέρες  έγινε η επιστράτευση. – Ένα  μπουμ θα σιμώσει τον κόσμο και θα έλθουν και πάλι στον Χριστό, την  Εκκλησία. – Όταν ψέλνεις να  καταλαβαίνεις και να νιώθεις το τι λες. Όχι να επαίρεσαι ότι δήθεν ψέλνεις  ωραία, ότι είσαι καλλίφωνος. Να ζεις αυτά που λες. Κάποτε εγώ έλεγα στη εκκλησία ένα τροπάριο του αποστόλου  Πέτρου, σχετικά με την άρνηση του. Όταν σε έφτασα στην λέξεις «ο δε έκλαυσε  πικρώς» τότε είδα την εικόνα του Πέτρου να κυλούν δάκρυα. Ευχαριστήθηκε ο  Άγιος. Άλλοτε πήγα στην Αίγινα.  Περιοδεύσαμε όλα τα εκκλησάκια που υπήρχαν απέναντι από το μοναστήρι του αγίου  Νεκταρίου. Στο δρόμο ακούγαμε εγώ και ο συνοδοιπόρος μου ένα θρόισμα. Στο τέλος  μπήκαμε σε ένα Ναό που υπήρχε ο Εσταυρωμένος. Ψάλλαμε και Εκει από το βάθος της  ψυχής. Ο Εσταυρωμένος  ευχαριστήθηκε και μας πλήρωσε με ευωδιά. Το απολυτίκιο που λέμε είναι σαν να  λέμε καλημέρα στον άγιο και εκείνος μας απαντά. ΠΕΡΙ ΠΟΝΗΡΟΥ ΕΧΘΡΟΥ (ΠΑΠΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ) Διηγείται ο πατέρας Δημήτριος: – Ο εχθρός μας ο διάβολος πάντοτε μας πολεμά. Πιο πολύ  όταν δεν του κάνουμε τα χατίρια. Τότε από την κακία του βρίσκει χίλιους τρόπους  να μας πειράξει. Μια φορά γύριζα  το βράδυ στο σπίτι, με χιόνι. Μου παρουσιάστηκε σαν χοίρος. Διαλύθηκε όμως σαν  καπνός, μόλις έκανα το σημείο του Σταυρού. Κάποτε πάλι όταν λειτουργούσα, ακούω έξω να θορυβούν.  Βγαίνω και βλέπω ότι χτίζανε πολυκατοικία Άλλος είχε μυστρί, άλλος φτυάρι.  Κ.λ.π. τους σταύρωσα και εξαφανίστηκαν τα πάντα. Εν’ απόγευμα περνούσα από την πλατεία του χωριού και  πήγαινα στο σπίτι μου. Βλέπω στο καφενείο πολλούς άνδρες, άλλοι πίνανε κρασί,  άλλοι χαρτοπαίζανε. Οι σατανάδες ήταν γύρω – γύρω πάνω στα κεφάλια τους, σε έναν  μάλιστα ήταν σαν αρκούδα. Μια  μέρα γύριζα απ’ το χωράφι και περνώντας έξω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου  βλέπω ένα σατανά ξαπλωμένο. Τον ρωτώ, «τι κανείς εδώ»; Και μου απαντά: «Εγώ κάθομαι εδώ για να μην αφήνω κανένα  να κάνει τον σταυρό του». Μια  φορά ήταν καλοκαίρι, με καλέσανε στο χωριό Κούρσοβο να κηδεύσω κάποιον. Όταν  γύρισα στο χωριό μου στο δρόμο οι σατανάδες με πετροβολούσαν. Θέλανε να με  σκοτώσουν. Άρχισα να λέγω τους Χαιρετισμούς και διαλύθηκαν σαν  καπνός. Κάποτε διηγήθηκε το εξής  περιστατικό: – Κάποτε ένας  ασκητής προσευχόταν στο Θεό να του φανερώσει με ποιους ανθρώπους κάνει καλύτερα  την δουλειά του ο πονηρός, και ποιοι τιμωρούνται  περισσότερο. Μόλις τέλειωσε ο  ασκητής την προσευχή του παρουσιάσθηκε ο σατανάς. Τότε ο ασκητής τον ρωτά αυτό που ήθελε να του φανερώσει ο  Θεός. «Εγώ κάνω καλύτερα την  δουλειά μου με τις γυναίκες. Αυτές είναι πιο καλόπιστες στα θελήματα μου κι  αυτές τιμωρούνται περισσότερο». Ο ασκητής δεν πείστηκε και πολύ. Τότε του λέει: «Θα σου  το αποδείξω και σε δυο τρεις μέρες θα πιστέψεις». Σ’ ένα χωριό πιο πάνω απ’ τη Βάνια ζούσε ένα αντρόγυνο  ευσεβές, πήγαινε στην εκκλησία τακτικά, κοινωνούσε νήστευε και προσευχόταν.  Εκείνος το φθόνησε, και μηχανεύτηκε το εξής. Παίρνει μορφή γυναίκας και πηγαίνει  σε μια άλλη γυναίκα και της λέει. «Εγώ είμαι η Γεωργία από το τάδε  χωριό. Ήλθα να σε δω». Μετα από  συζήτηση της λέει. «Θέλω να με βοηθήσεις σε κάτι, και θα σου δώσω ένα κασελάκι  λίρες». Εκείνη προθυμοποιήθηκε,  όποτε συνεχίζει: «Εάν κατορθώσεις να βάλεις το τάδε αντρόγυνο να μαλώσει τότε θα  πάρεις τις λίρες. Εγώ φεύγω και θα περάσω σε δυο μέρες να δω τι  έκανες». Εκείνη πήγε στο σπίτι  αυτό το ευσεβές. Εκει είχανε ένα σοφατζή και έκανε το  σπίτι. Αυτή πήγε και έβαλε τα  χέρια της στον ασβέστη. Μετα χτύπησε την πόρτα και της άνοιξε η σύζυγος ονόματι  Μαρία. Εκείνη την χαιρέτισε και την χάϊδεψε στο πρόσωπο, λέγοντας της τι όμορφη  που είναι και πόσο πάχυνε. Κάθισε λίγο και έφυγε. Πήγε αμέσως και συνάντησε τον άνδρα της και του  λέει: «Πήγα σπίτι σου και βρήκα  την γυναίκα σου με τον σοφατζή να παίζουν και να  ασχημονούν». Εκείνος δεν την  πίστεψε. Εκείνη όμως του  απάντησε: «Πήγαινε και δες τ’  αποτυπώματα στο πρόσωπο της γυναίκα σου». Αυτός έτρεξε αμέσως στο σπίτι του.  Μόλις είδε την γυναίκα με τα αποτυπώματα, άρχισε να την χτυπά. Εκείνη του έλεγε  ότι είναι αθώα κι ότι δεν συνέβηκε τίποτα. Αυτός όμως δεν πίστεψε κι  εξακολούθησε να την κτυπά αγρίως  έως ότου η Μαρία πέθανε. Τότε  πήγε ο σατανάς στην γυναίκα αυτήν και της λέει:. «Ήλθα να σ’  ευχαριστήσω». Εκείνη ζήτησε τις  λίρες. Της απαντά: «Χαζή είσαι;  Που να τις βρω εγώ τις λίρες; Εγώ χάλασα το δικό μου το κονάκι και το δικό σου  θα φτιάξω; Εγώ είμαι ο σατανάς και εξαφανίστηκε». Ήλθε σ μένα και μου λέει: «Πείστηκες  τώρα»; Πάει παιδί μου, σκοτώσανε  τσάμπα και βερεσέ τη Μαρία. Μην  φοβάστε παιδί μου τον σατανά. Δεν έχει τόση δύναμη. Είναι πολύ αδύνατος. Σκόνη  είναι και δυσωδία. Αυτός δουλεύει για ‘μάς. Όταν έρχεται να σε πειράξει μα μην  στεναχωριέσαι. Ο θεός τον στέλνει για να στεφανωθείς  εσύ. Αυτός πλανά τους ανθρώπους,  προπάντων τους εγωιστές και τους υπερήφανους, φοβάται την καθαρή εξομολόγηση,  την ταπείνωση, τηναγάπη. Εκει μόνο δεν χωράει να μπει.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟ  (ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ)
Έλεγε ότι  είχε φοβερά ντοκουμέντα που τα είχε φανερώσει η δύναμις του  Θεού: Από την  Αγία Τράπέζα των αγίων Ταξιαρχών έβγαινε μύρο, ευωδιά. Ιδίως κατά την μεταφορά  των Αχράντων Μυστηρίων από την προσκομιδή στην Αγία Τράπεζα. Τον τελευταίον  καιρό, που πλησίαζε προς το τέλος του, οι εικόνες των Ταξιαρχών και της Παναγίας  ευωδίαζαν και αυτές. Ένα βράδυ έκανε τους χαιρετισμούς της Παναγίας στους  φίλους του Ταξιάρχες. Στεκόταν μπροστά στην Ωραία Πύλη βλέπωντας προς την εικόνα  της Παναγίας του τέμπλου κι έψαλλε. Συνήθιζε να ψάλει και το «Θεοτόκε Παρθένε»….  Κατά τη στιγμή εκείνη παρουσιάστηκε μια γυναίκα, τον  έπιασε απ’ το  χέρι και τον γύρισε ακριβώς απέναντι από την Ωραία Πύλη, που βρίσκεται  τοιχογραφημένη η Κοίμηση της Θεοτόκου και εξαφανίσθηκε. Ο Θεός όμως ήδη του είχε  στείλει την πρόσκληση για το Ουράνιο Δείπνο που του  ετοίμαζε. Την  1η Ιουνίου 1963 λειτούργησε στην ιερά μονή της Άγιας Τριάδος Μετεώρων. Κατά την  ώρα του χερουβικού η Αγια Τράπεζα έβγαλε άρωμα, γιατι εκει ήταν κι ένα μικρό  κουτάκι με λείψανα Αγίων. Έβγαινε ως ένας μικρός στύλος καπνού, που ευωδίαζε όλο  το Ναό. Κατανυκτική Λειτουργία που δεν περιγράφεται. – Να η Θρησκεία μας φωνάζει ότι είναι ζωντανή. Όλη την  βδομάδα που εργαζόμουν το κεφάλι μου και το δεξί μου χέρι  ευωδίαζε. Την  7ην Ιουνίου Παρασκευή, εργαζόμουν όλη την μέρα στο κτήμα μου μακριά από τον  κόσμο. Όλη την μέρα έψαλλα διάφορα κατανυκτικά τροπάρια και προ παντός της  Θεοτόκου. Δεν αισθανόμουν ούτε κούραση, ούτε πεινά, ούτε και τον καύσωνα της  μέρας, γιατι ήλθα εκει που έπρεπε με την κατάνυξη. Εκάθησα λίγο να ξεκουραστώ κι ακούω μια φωνή να λέγει:  «Είσαι ευπρόσδεκτος όπως έλθεις στο Αγιον Όρος, στην μεγάλη μου εορτή. Θα  γράψεις στους Δανιηλαίους και αυτοί θα σε τακτοποιήσουν. Τώρα σε περιμένω να  έρθετε». .Ενθύμιο  Θερμοκρασίας. Την 23ην Αυγούστου ημέρα Σάββατο και 24ην Κυριακή, έκανε  ζέστη μεγάλη 47 βαθμούς και κινδύνευε ο κόσμος να χαθεί. Λίβας δυνατός ξέρανε τα  αμπέλια και σχεδόν τα λαχανικά μποστάνια και δεντροφυτείες. Τα χάλασε τα  περισσότερα. Μεγάλο κακό. Τα νερά λιγόστεψαν. Αυτά έγιναν παρά του Θεού προς  γνώση και συμμόρφωση Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας την 15 Αυγούστου 1959  παίρνοντας την εικόνα της Παναγίας, για να σηκώσουμε το ύψωμα άρχισε να σείεται  το τέμπλο επί 30 λεπτά. Πρωτοφανές  αυτό. Συνέβη  και το 1931 την ώρα που ο δάσκαλος Χρήστος Ντάσκος έψαλε το, «Οτε η μετάστασις  του αχράντου σου σώματος», δάκρυσε ο Πέτρος μέχρι που τελείωσε το ύψωμα και τα  δάκρυα τα πήραμε με το βαμβάκι. Την 18ην Αυγούστου 1959 ενώ λειτουργούσα στους Ταξιάρχες  περί την 4ην της νυκτός, μόλις πλησίασα την Ωραία Πύλη, βλέπω στο αριστερό μέρος  και ακολουθούσε ένα εύμορφο παιδάκι μικρής ηλικίας και χάθηκε σαν σκιά, και  κρότος ακούστηκε πάνω από την κανδήλα της Παναγίας και άρχισε να σείεται μέχρι  το τέλος της Λειτουργίας. Και την 26 Σεπτεμβρίου ώρα 4ην την νύχτας που  λειτουργούσα στους Ταξιάρχες είδα κατά την ώρα της δοξολογίας να στέκεται το  ίδιο παιδάκι μπροστά στην προσκομιδή και χάθηκε σαν  καπνός.
ο παπα-Τύχων  (1884-7.9.1968)
Ένας  άλλος Αγιορείτης, ο παπα-Τύχων (1884-7.9.1968), δεχόταν τακτικές επισκέψεις από  μιαν αλεπού και μοιραζόταν το λιγοστό φαγητό του με τ’ άγρια ζώα, ενώ ευχαρίστως  άφηνε τα έντομα να θηλάζουν το αίμα του ανενόχλητα. [Μ ο ν α χ ο ύ Π α ϊ σ ί ο υ  Α γ ι ο ρ ε ί τ ο υ, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον  «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1993 (2η έκδοση), σ. 29  (κεφάλαιο για τον παπα-Τύχωνα)].
Ο «ασκητής της πόλης» ο Απλός καί  Πάμπτωχος Δεσπότης Αντώνιος
Ο επίσκοπος κ. Αντώνιος σπάνια χρησιμοποιούσε αυτοκίνητο,  και συνήθως πήγαινε με λεωφορείο σε όλες τις Συνόδους της  Εκκλησίας. Με  αποτέλεσμα πολλοί Ιεράρχες τον πείραζαν και τον φώναζαν “ο Επίσκοπος των  ΚΤΕΛ”. Μια φορά  πανηγύριζε ένα χωριό κοντά στη Σιάτιστα και θα προεξείχε ο Μητροπολίτης. Οδηγό  τότε δεν είχε. Οπότε κάνει ωτο-στόπ και στο δρόμο σταματάει ένα τρακτέρ που  κουβαλούσε άχυρα με καρότσα. Ο οδηγός έτσι φτωχό και χωρίς κάτι να δείχνει πως είναι  Μητροπολίτης τον πέρασε για απλό μοναχό και του είπε, πως μόνο πίσω στα άχυρα  έχει θέση… Ο  Αντώνιος δέχτηκε με χαρά! Όταν έμπαιναν στο χωριό μέ τόν Δεσπότη πάνω στα άχυρα,  κάποιοι χωρικοί τον αντιλήφθηκαν και άρχιζαν να  φωνάζουν. “Ο  Δεσπότης ήρθε !….Ο Δεσπότης ήρθε ! “ Οί καμπάνες άρχισαν να χτυπάνε δυνατά και ο οδηγός του  τρακτέρ τα έχασε, αλλά μετά από λίγο κατάλαβε τι  γινόταν… Ένα  ακόμη γεγονός ήταν, πως είχε ένα κήπο που όλο σκάλιζε φορώντας κάτι παλιά ράσα.  Έτσι, όταν μια παρέα από γνωστούς καί φίλους του πήγαν να τον δουν, δέν τόν  κατάλαβαν νομίζοντας πως είναι ο  κηπουρός… –Πού είναι ο Δεσπότης; τόν  ρωτάνε. –Τί  τον θέλετε; τούς λέει. –Να πάρουμε την ευχή  του. –Να πάω  να τον φωνάξω., τούς λέει. Πήγε, έβαλε ένα άλλο καθαρό ράσο, και γύρισε κοντά  τους… Τέλος  από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω, πως είχε την αθωότητα και αγνότητα μικρού  παιδιού, και πολύ μεγάλη αγάπη γιά όλο τόν κόσμο, πού τήν καταλάβαινες από τήν  συμπεριφορά του…