Τις περισσότερες φορές η προσευχή μας, είναι μια ατελείωτη λίστα από αιτήματα. Ακόμη κι όταν δεν ζητάμε κάτι συγκεκριμένο, και πάλι διεκδικούμαι την δύναμη του Θεού. Ως ένα σημείο είναι ανθρώπινο. Όμως σκέφτομαι ότι ο Εκείνος θα νιώθει μια «πικρία» ένα «παράπονο», ως εκείνον τον παππού που κάποτε συνάντησα σε ένα γηροκομείο, και μου είπε, ότι «τα παιδιά μου θέλουν μονάχα τα δώρα και την περιουσία μου, εμένα δεν με ζητάει κανείς. Με ξέχασαν». Κι όμως η πραγματική προσευχή, είναι εκείνη που ζητάει την κουβέντα, την παρέα, την σχέση με τον Θεό. Εάν αυτή έχουμε, πιστέψτε με όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους. «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμΐν», και «Οίδε ο Πατήρ υμών ο ουράνιος ων χρείαν έχετε και προτού αιτείσθε δίδωσιν υμίν» (Ματθ. Στ’ 32 καί 33).
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)