“Πάσχει ο αιώνας μας από μία πολυμερή διάχυση προς τα έξω και μαζί του πάσχουν και οι χριστιανοί μας. Ζούμε στον αιώνα των αισθήσεων.
Η εξωστρέφεια, η πολυπραγμοσύνη, ο σκοτισμός της ψυχής μας στα ανθρώπινα αποτελούν τον χαρακτήρα του βίου των σημερινών ανθρώπων.
Η υλική λάμψις του μηχανικού πολιτισμού, η Κίρκη αυτή των οφθαλμών μετέβαλε τους ανθρώπους εις άνοα (χωρίς νουν) και άψυχα κινούμενα.
Ας αφήσουμε την αμαρτία, την αγωνία, τη δυστυχία, αυτούς τους καρπούς της περιφοράς του νου στα γήινα, της πλανήσεως ηλιθίως των οφθαλμών, της μακρύνσεως από της εστίας μας.
Ο Χριστιανός δεν πρέπει να μην γνωρίζει ότι “εντός υμών εστί η βασιλεία των ουρανών” και ότι η περισσοτέρα προς τα έξω ενασχόληση του πράτοντος είναι έργο του σατανά.
Εν τούτοις όλως ανυπόπτως οι χάριτι πιστεύοντες εις τον Χριστόν περιπλέκονται εις τα δίκτυα των κοσμικών πραγμάτων με την αντίληψη της κοσμικής ωφελείας, διότι λείπει το μέτρον, η γνώσις των ορίων. Δεν φτάνει να επιθυμούμε το αγαθό αλλά χρειάζεται να γνωρίζουμε πού βρίσκεται και πώς κατακτάται.
Δια τούτο συχνά, ενώ επιζητούμε το καλό και ωφέλιμο ψυχικώς παθαίνουμε το αντίθετο. Καλόν δεν νοείται, όταν δεν μας οικοδομεί πνευματικά. Καλό βέβαια είναι να διαβάσουμε ένα, δύο, τρία βιβλία ας πούμε πνευματικά. Αν όμως περιοριστούμε στην απλή μάθηση και δεν αγωνιστούμε να κάνουμε κτήμα μας τα ωφέλιμα τότε μένουμε απλώς εις την “ψιλήν γνώσιν”.
Είναι πολύ δυσκολότερα πράγματα από την ανάγνωση η προσευχή και η εσωτερική μελέτη, αυτά που κυρίως δίνουν πνευματικούς καρπούς. Διότι συχνά η ανάγνωση ενός βιβλίου ή η ακρόαση μιας ομιλίας ίσως να οφείλονται στο πνεύμα της πολυπραγμοσύνης της εξωστρέφειας, της χωρίς βάθος περιέργειας.
Αυτό διαπίστωσα τελευταία μεταξύ των κοσμικών χριστιανών μας.
Με την ψυχή στο στόμα τρέχουν να προφθάσουν μία ομιλία, μία διάλεξη σε κοσμικές αίθουσες, από τον οιονδήποτε αυτοχειροτόνητο κήρυκα του θείου λόγου. Και εάν ελέγονταν τουλάχιστον σωστά πράγματα πάντοτε, θα άξιζε η θυσία.
Είναι πολλοί ομιλητές που αντί να οικοδομήσουν κρημνίζουν και αντί να φωτίσουν σκοτίζουν, διότι και αυτοί οι δυστυχείς είναι άνθη των αιθουσών που αποπνέουν προτεσταντικό ύφος που δεν γνωρίζουν τι λέγουν ούτε ποια πράγματα βεβαιώνουν.
Αγνοούν τον λόγο του Ιακώβου “αδελφοί μου μη πολλοί δάσκαλοι γίνεσθαι”. Αλλά δεν πρόκειται για αυτούς αλλά για τα άκακα πρόβατα που χάνουν τον πολυτιμότατο χρόνο τους άσκοπα στις αίθουσες.
Εδώ όμως πρέπει να κάνουμε τη διευκρίνιση ότι μεταξύ των ομιλητών υπάρχουν δόκιμοι Θεολόγοι, γνωστοί δια τα ορθόδοξα φρονήματά των, τους οποίους πρέπει να ακούμε και μάλιστα για ζητήματα, τα οποία αγνοούμε. Γι΄αυτούς υπερθεματίζουμε.
Για τους άλλους, τους αμφιβόλους που δεν έχουν μάθει τη θεωρία μέσα από την πράξη δεν θα πούμε τίποτα. Θα πούμε όμως στους ακροατές τους εν Χριστώ αδελφούς, κάτι που δεν βρέθηκε κανείς να τους πει:
“Αντί να χάνετε στους δρόμους μία-δύο ώρες και μία στην αίθουσα ακούγοντας τετριμμένα ηθολογικά κηρύγματα που ποτέ δεν τελειώνουν και ποτέ δεν ωφελούν, διότι δόξα τω Θεώ ¨η γνώσις επληθύνθη” και η οικοδομή η ψυχική δεν είναι υπόθεση ακοής αλλά εσωτερικού πόνου δεν θα ήταν προτιμότερο να κλεισθείτε στο σπίτι σας και μάλιστα ερμητικά για να μην έρχεται ο θόρυβος του δρόμου, να ξεχαστείτε λίγο στον εαυτό σας και να εισέλθετε στο ταμείο σας;
Ύστερα να πάρετε το κομποσκοίνι και να αρχίσετε το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς” έως ότου εν “στεναγμοίς αλαλήτοις” ο άγγελός σας αγγίξει τους οφθαλμούς σας και αναβλύσουν δάκρυα μετανοίας και ύστερα φόβου και ύστερα αγάπης Θεού.
Κι έτσι να δείτε τον Χριστό μυστικά στην καρδιά σας να σας χορτάσει και γνώση και αγάπη και πίστη και αλήθεια που τώρα κυνηγάτε σαν χίμαιρα στις αίθουσες και πού ποτέ δεν θα βρείτε.
—————————————————————–
+ Μον. Θεοκλητος Διονυσιάτης, Αθωνικά άνθη (e-book), Σελ 106-107. (Απόσπασμα ελαφρώς διασκευασμένο)
Πηγή:https://agiopneymatika.blogspot.com/2017/12/blog-post_14.html
«Πᾶνος»
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Πᾶνος στὶς 2:00 μ.μ.
