Η παρακμή ακμάζει μέσα μας όλο και περισσότερο. Συνηθίσαμε να είμαστε καημένοι, πεσμένοι, στενοχωρημένοι και δυστυχείς. Τα αδιέξοδα έκτισαν γύρω μας το τείχος της φρίκης. Οι νέες ελπίδες μας οδηγούν σε νέες απογοητεύσεις. Περιφερόμαστε αργοσέρνοντας τον ετοιμόρροπο εαυτό μας στα μονοπάτια της ματαιότητας. Χρόνιοι αιχμάλωτοι των επαναλαμβανόμενων περιστάσεων και της ενδοψυχικής ακαταστασίας. Ζωή κουρασμένη, άδεια, ψεύτικη. Κόσμος μεταλλικός, σκοτεινός, ξένος.

Τα μηνύματα της χαράς, της ζωής και της αλήθειας, προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαπεράσουν τον ξηρό φλοιό της κοινωνικής πραγματικότητας και την αναισθησία των προσωπικών μας αισθήσεων.

Απλή είναι η αλήθεια, παρόν το νόημα, ζωντανό το φως, άπειρη η χαρά. Αποζητά με πόθο ερωτικό το ’γιο Πνεύμα, να διαπεράσει την καρδιά μας. Πολιορκεί με χίλιους τρόπους τις σφραγισμένες μας αισθήσεις. Διαχέεται ως άπειρος πλούτος πάντοτε, παντού και διαψεύδει την υπαρξιακή μας πενία.

Η φύση βοά τον Θείο Λόγο. Η χάρις του Θεού αποκαλύπτει την πνευματική χροιά της αντικειμενικότητας. Ο γλυκασμός των ψυχών και των σωμάτων, ο αξιάγαστος Θεός της αγάπης, μας πολιορκεί ασταμάτητα με τα βέλη του πνευματικού έρωτα. Ακόμη και τότε που εμείς επιστρέφουμε απελπισμένοι στην ακινησία των χωμάτων και αρνούμαστε την πνοή του Θεού πατέρα.

Προδοσία έσχατη και βλασφημία, η άρνηση της σωτηριολογικής δυνατότητας, η απώθηση της τρανταχτής παρουσίας του Θεού. Η άγονη θλίψη σημαίνει την νίκη του θανάτου κατά της ζωής μέσα μας. Η συμμαχία με την δυστυχία αποτελεί ανταρσία κατά του αναστημένου Θεού. Ο συμβιβασμός με την ψύχρα της οριακής επιβίωσης συνιστά έμπρακτη απιστία.

Ο θείος εορτασμός διασκεδάζει τα ίχνη του θανάτου. Το φως του Θεού διαβρέχει όλα τα υλικά της ανθρώπινης υπόστασης. Μέσα σ’ αυτό το πνευματικό πεδίο οι αρνητικές δυνάμεις παραλύουν. Η θεία χαρά ως ισχυρή βιωματική πραγματικότητα, μεταρσιώνει την πικρία της καθημερινότητας.

Η αλήθεια δεν ανακαλύπτεται με συλλογιστικές ή ερευνητικές διεργασίες αποκαλύπτεται ως σπλαχνική εμπειρία ανάπαυσης, ολοκλήρωσης και τελειότητας.

Ο άνθρωπος αληθοποιείται αγαλλόμενος και κοινωνεί ολόκληρος με ολόκληρο το είναι. Εξομοιώνεται με την αρχέτυπη ωραιότητα. Αναμορφώνεται σε σημείο, τύπο και μήτρα της τελειότητας. Ανεβαίνοντας προς το ύψος της ταυτότητάς του, ως εικόνα του Τριαδικού Θεού συναισθάνεται να περιχωρεί μέσα του τα πάντα με τρόπο άρρητο. Γίνεται ενσυνείδητος, μυστικός φθόγγος της συμπαντικής αρμονίας. Κατά Χάριν υιός του Δημιουργού. Ο κόσμος φαίνεται γνώριμος, οικείος, φιλικός, αδελφικός. Τα πλαίσια της ατομικότητας σπάζουν. Το εγώ διευρύνεται σε πρόσωπο. Η καρδιά σε ενδόμυχη κοινωνία με τον κόσμο, καθορά το ανείκαστο κάλλος του Θείου μεγαλείου. Η Αγία Χάρις διεισδύει στις μύχιες πτυχές της υπάρξεως.

Κι αν τα μάτια μας γεμίζουν δάκρυα. Κι αν η αγωνία σταλάζει ιδρώτα στο πρόσωπό μας, παραμένει το πνευματικό υπόστρωμα της Θείας ελπίδας. Η καρδιά μας στενάζει. Οι οδύνες του ’δη επισκιάζουν την συμμετοχή μας στην χαρά του Παραδείσου. Η ψυχή μας περίλυπος μέχρι θανάτου δέχεται τα πυρά της αμαρτίας.

Όμως όπως τα καυσόξυλα συντηρούν την φωτιά, ο πόνος τροφοδοτεί την μετάνοια. Όπως η φωτιά εκπέμπει το φυσικό φως, η μετάνοια αναβλύζει το πνευματικό φως.

Ο εχθρός συμμαχεί ακούσια μαζί μας στην πάλη κατά της φθοράς και του θανάτου. Οι θλίψεις γίνονται αφορμές αυτογνωσίας.

Τα αδιέξοδα ανοίγουν τον δρόμο.
Η οδύνη γίνεται πηγή χαράς.
Οι ασθένειες πρακτική άσκηση υπομονής.
Ο θάνατος, ανάσταση.

Η μοναξιά ενεργοποιεί την αδελφική αγάπη.
Η απελπισία την κατά Θεόν ελπίδα.
Ο θυμός την φιλική αποδοχή.
Η αμαρτία την μετάνοια.
Τα όρια της γνώσης τον γνόφο της αγνωσίας.

του Νικήτα Καυκιού