«Και είδεν ο Θεός ότι καλόν» (Γέν. 1:4. 10. 12. 18. 21. 25)

Αδελφοί μου, μόνον αγαθά έργα εκπορεύονται απ’ τον Αγαθό Δημιουργό. Επομένως, ας σωπάσουν όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι και τα αγαθά και τα πονηρά προέρχονται εξίσου από τον Θεό! Ύστερα από κάθε ενέργεια Του ο Θεός ο ίδιος επιβεβαιώνει ότι είναι καλό το έργο Του. Έξι φορές επανέλαβε ότι αυτό που δημιούργησε είναι καλό και μία τελευταία, την εβδόμη, όταν είδε τα πάντα στην ολότητά τους. Τέλος, αποφάνθηκε για όλα όσα δημιούργησε: «και ιδού καλά λίαν» (Γέν. 1, 31). Συνεπώς, επτά φορές επανέλαβε ότι ήταν όλα καλά, αυτά που «παρήγαγε εις το είναι», διά του αγίου θελήματός Του.
Δεν είναι απορίας άξιον που ορισμένοι άνθρωποι εμφανίζονται υπέρμαχοι του άθεου επιχειρήματος ότι το καλό και το κακό εξίσου εκπορεύονται απ’ το Θεό; Ο Θεός γνωρίζοντας ότι θα εξαπολυθούν εναντίον Του τέτοιες συκοφαντίες, ή, ορθότερα, ότι τέτοιες συκοφαντίες θα εξαπολύονται συνεχώς ανά τους αιώνες -έλαβε θέση εκ προοιμίου- και την τοποθέτησή Του την επανέλαβε επτά φορές, για να την γνωρίζουν όλες οι γενιές εις αιώνας αιώνων. Το κακό προέρχεται από την αμαρτία και αμαρτία δεν υπάρχει στο Θεό! Ο Θεός δεν μπορεί να δημιουργήσει κάτι κακό. Ονομάζεται Παντοκράτωρ, διότι έχει τη δύναμη να δημιουργήσει καθετί καλό. Πονηροί και διεστραμμένοι είναι οι πολέμιοι του Θεού, που ισχυρίζονται ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος, επειδή μπορεί να κάνει το καλό αλλά και το κακό. Ο Θεός είναι η πηγή του αγαθού και από τίποτα δεν επισκιάζεται και τίποτα δεν μπορεί να προέλθει απ’ Αυτόν, το οποίο να είναι αντίθετο προς το αγαθό! Ας γνωρίζετε, αδελφοί μου, το εξής: όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει δυϊκότητα στο Θεό, στην αιώνια Πηγή κάθε καλού, είναι εκείνοι ακριβώς που έχουν μέσα τους τη δυαρχία καλού και κακού. Ωστόσο, όλοι εκείνοι που αγαπούν το καλό, ακολουθούν το δρόμο του καλού και επιθυμούν το καλό. Έχουν μέσα τους μια ξεκάθαρη αποκάλυψη ότι ο Θεός είναι καλός και μόνο καλός!
Αδελφοί μου, η πρώτη αποκάλυψη που μας διαμηνύει η Αγία Γραφή για τούτο τον κόσμο είναι ότι ο κόσμος προήλθε από το καλό και όχι από το κακό· από τον Θεό και όχι από κάποια δύναμη αντίθετη προς το Θεό ούτε από κάποια φανταστική αρχέγονη μείξη καλού και κακού.
Η δεύτερη αποκάλυψη για τον κόσμο τούτο, αδελφοί, είναι πως όλα όσα ο Θεός δημιούργησε είναι καλά! Το φως είναι καλό· το στερέωμα του ουρανού είναι καλό· η ξηρά είναι καλή· η θάλασσα είναι καλή· το χορτάρι, η βλάστηση εν γένει και όλα τα καρποφόρα δέντρα είναι καλά· τα φωτεινά ουράνια σώματα -ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια- είναι καλά· τα ζωντανά πλάσματα στη Θάλασσα και τα πετεινό του ουρανού είναι καλά· όλα τα έμβια όντα, παντός είδους και γένους, είναι καλά· τα κτήνη, τα μικρά ζώα και τα θηρία της γης είναι καλά. Τέλος, ο άνθρωπος -ο υπό την δεσποτεία του Θεού κύριος πάσης της κτίσεως- είναι καλός.
«Και είδεν ο Θεός, ότι καλόν». Αυτός που ζυγίζει και εκτιμά την αξία αυτού του κόσμου δεν είναι και δεν μπορεί να είναι κάποιος που βλέπει αυτόν τον κόσμο επιφανειακά και αποσπασματικά, αλλά μόνον Αυτός που βλέπει συλλήβδην όλη την κτίση, αλλά και το κάθε μέρος της, εξατομικευμένα. Αυτός ο οποίος γνωρίζει το είδος, το γένος, τον αριθμό, το όνομα, τη σύνθεση και την ουσία κάθε κτιστού μέρους, καλύτερα απ’ ό,τι όλοι οι άνθρωποι επί της γης! «Και είδεν ο Θεός τα πάντα, όσα εποίησε, και ιδού καλά λίαν (Γέν. 1, 31).
Ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι που διέβαλλαν το έργο του Θεού, ισχυριζόμενοι ότι ο κόσμος αυτός είναι τάχα κακός στην ουσία του, ότι κάθε επιμέρους κτίσμα είναι κακό και ότι η ύλη, απ’ την οποία συντίθενται όλα τα επίγεια πλάσματα, είναι κάτι κακό.
Αλλά το κακό βρίσκεται στην αμαρτία και η αμαρτία εκπορεύεται απ’ το κακό πνεύμα. Επομένως, το κακό κατοικεί στο πνεύμα του κακού και όχι στην ύλη! Το πνεύμα αυτό που εξέπεσε από το Θεό είναι ο σπορέας του κακού μέσα στον κόσμο. Από αυτό προέρχεται η ήρα που παρεισφρέει μέσα στο στάρι του Θεού!

Το πνεύμα του κακού άοκνα εργάζεται και αγωνίζεται να εκμεταλλευτεί το πνεύμα του ανθρώπου και την υλική κτίση εν γένει ως όπλα του, του κακού. Αυτό το πνεύμα είναι που ενσταλάζει στον νου του ανθρώπου τη σκέψη ότι ολόκληρος ο κτιστός κόσμος είναι τάχα κακός και ότι η ύλη, απ’ την οποία πλάστηκε η κτίση, είναι θεμελιωδώς κακή. Με άλλα λόγια, το πονηρό πνεύμα διαβάλλει τα έργα του Θεού για να κρύψει τα δικά του κακοποιά έργα κατηγορεί το Θεό για να μην κατηγορηθεί!
Ω αδελφοί μου, ας φυλάξουμε άτρωτους τους εαυτούς μας από τη μοχθηρία του κάκου πνεύματος. Ας διαφυλαχθούμε ιδιαίτερα από τούς πονηρούς λογισμούς που το πνεύμα της πονηρίας ενσπείρει μέσα μας.
Όλα τα πλάσματα του Θεού και τα μέσα, με τα οποία ο αγνός και αναμάρτητος Θεός τα δημιούργησε, είναι αγνά και αναμάρτητα! Κάθε πλάσμα του Θεού είναι αγνό και αναμάρτητο, στο βαθμό που στρέφεται προς το Θεό και στο βαθμό που ούτε αποχωρίζεται από το Θεό ούτε Τον αποστρέφεται. Κάθε πλάσμα εκ φύσεως δοξάζει και υμνεί το Θεό, στο βαθμό που παραμένει αγνό και αναμάρτητο. Γι’ αυτό και ο Ψαλμωδός ψάλλει: «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον. Αλληλούια!», (Ψαλμ. 150, 6). Κάθε έλλογο πλάσμα του Θεού αισθάνεται ότι ο φυσικός και πρωταρχικός σκοπός του είναι να δοξάζει το Θεό.
Ρωτούν οι άνθρωποι, αδελφοί μου: «Αν είναι έτσι, τότε από πού προήλθε το κακό στον κόσμο;». Προήλθε από την αμαρτία και μόνον από την αμαρτία! Η αμαρτία διαστρέφει: διέστρεψε έναν φωτεινό άγγελο σε διάβολο. Ο διάβολος με τη θέλησή του έκανε τον εαυτό του όργανο της αμαρτίας και ύστερα έσπευσε να διαστρέψει και άλλα πλάσματα του Θεού σε παρόμοια με αυτόν όργανα. Με τη δική τους ελεύθερη βούληση και άλλοι άγγελοι συναίνεσαν στην αμαρτία, συνεργώντας με το διάβολο· στη συνέχεια οι πρωτόπλαστοι, Αδάμ και Εύα, συναίνεσαν και αυτοί. Γι’ αυτό και προήλθε ο συμφυρμός, το ανακάτεμα του καλού με το κακό μέσα στον κόσμο.
Ωστόσο, μέχρι σήμερα, αυτό που είναι δημιούργημα του Θεού είναι καλό, όπως ήταν τις πρώτες ημέρες της δημιουργίας. Το δηλητήριο προήλθε απ’ την αμαρτία, διότι η αμαρτία είναι πραγματικά δηλητήριο, το πιο πικρό δηλητήριο που υπάρχει στον κόσμο! Η αμαρτία ήταν η αιτία της κατάρας. Διότι επέφερε τον σκοτασμό του νου στους ανθρώπους και διέστρεψε τα δημιουργήματα του Θεού, στρέφοντάς τα εναντίον του Δημιουργού τους. Απομάκρυνε τον άνθρωπο από το Θεό, τον άνθρωπο από το συνάνθρωπο, τον άνθρωπο από τη φύση και τη φύση από τον άνθρωπο!
Αδελφοί μου, όλα τα προερχόμενα από το Θεό είναι καλά και όλα τα προερχόμενα από την αμαρτία είναι κακά. Δεν υπάρχει κανένα κακό, που να συνδέεται με το Θεό και δεν υπάρχει κανένα είδος κακού που να μην είναι σύμφυτο με την αμαρτία.
Πολλοί φιλόσοφοι εξέτασαν την ουσία του κακού και, εξαιτίας της σκοτισμένης διανοίας τους, ισχυρίστηκαν ότι το κακό βρίσκεται στην ύλη και ότι η ύλη είναι κάτι κακό. Όμως, μόνον εμείς οι χριστιανοί γνωρίζουμε ότι η αμαρτία είναι η ουσία του κακού και ότι το κακό δεν έχει καμία άλλη ουσία, παρεκτός την αμαρτία. Προφανώς, από αυτό συνάγεται ότι.

αν επιθυμούμε να προστατευθούμε από το κακό, πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από την αμαρτία.
Ω αναμάρτητε Κύριε, ικάνωσέ μας να φυλαχθούμε από την αμαρτία και από τη φθορά της αμαρτίας!
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Δεκέμβριος, εκδ. Άθως)