Ανατρέχοντας κανείς στα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, θα συναντήσει το ρήμα επισκέπτομαι να σημαίνει ότι: επιθεωρώ κάτι ή επισκοπώ κάποιον χώρο. Σήμερα όμως προσλαμβάνει μια ξεχωριστή έννοια. Ειδικότερα αναφέρεται στην μετάβαση κάποιου στην οικία ενός άλλου στα πλαίσια μιας φιλικής ή γενικότερα κοινωνικής επαφής.
Δύναται επίσης να εμπερικλείει ως έννοια και την επίσκεψη κάποιου σε έναν τόπο κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης όπως π.χ. σε ένα νοσοκομείο, σε ένα γηροκομείο, σε μια φυλακή, σε ένα σχολείο κ. ά. Η επίσκεψη δεν είναι παρά μια έκφραση αγάπης, παρηγοριάς και ενδυνάμωσης έναντι του ‘‘άλλου’’. Δεν είναι παρά μια εκδήλωση των συναισθημάτων μας, ακόμη και της υλικής μας συμπαράστασης απέναντι στον αδελφό μας.
Μια επίσκεψη πραγματοποιεί και ο Θεάνθρωπος Κύριος σήμερα, όπως διαφαίνεται διαμέσου της ευαγγελικής περικοπής. Μια όμως αλλιώτικη επίσκεψη από τις συνηθισμένες ! Και διαφορετική διότι δεν λαμβάνει χώρα σε ένα σπίτι ή σε ένα κοινωνικό ίδρυμα. Πραγματώνεται πάνω στον δρόμο! Επισκέπτεται μια πονεμένη ψυχή, μια αξιολύπητη μάνα, η οποία την στιγμή εκείνη συνόδευε τον μονάκριβο υιό της στην ‘‘τελευταία κατοικία του’’. Ναι! Ο Κύριός μας βρίσκεται ενώπιον ενός συγκλονιστικού γεγονότος. Ένα νέο παλληκάρι νεκρό μεταφέρεται έξω από την πόλη Ναίν, στο κοιμητήριο αυτής. Αντικρίζοντας ο Ιησούς την δακρυρροούσα εκείνη μητέρα, η οποία ήταν και χήρα, αμέσως την συμπόνεσε. Την σπλαχνίσθηκε τόσο που την ευεργέτησε, ανασταίνοντας το ίδιο της το παιδί. Με ένα και μόνο κέλευσμά Του: «Νεανίσκε ἐγέρθητι»(Λουκ. ζ’,14), γύρισε τον νέο από το θάνατο στη ζωή. Τότε όλοι με μια φωνή βροντοφώναξαν: ‘‘Σήμερα επισκέφθηκε ο Θεός το λαό Του’’(Λουκ. ζ’, 16).
Οι ιεροί ερμηνευτές αναλύοντας την φράση αυτή συγκλίνουν στην άποψη ότι αυτή η επίσκεψη δεν είναι μια ιατρική. Όπως επίσης στην Καινή Διαθήκη δεν θα βρει κάποιος την επίσκεψη του Θεού στους ανθρώπους προκειμένου να τους τιμωρήσει ή να τους κρίνει. Αντίθετα στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός δια των προφητών Του τιμωρεί ή κρίνει τους υπεύθυνους ηγέτες για την πνευματική απώλεια του Ισραηλιτικού έθνους. Η προκειμένη επίσκεψη χαρακτηρίζεται ως μια αγαθή επίσκεψη που στόχο έχει τη σωστική επέμβαση του Σωτήρος Χριστού.
Το ιερό ευαγγέλιο πολλές φορές διδάσκει την επίσκεψη του Θεού σε πονεμένους, δυστυχισμένους και ασθενείς ανθρώπους. Ο Κύριος δείχνει να προτιμάει τον πόνο, τη θλίψη και την δοκιμασία του συνανθρώπου. Η χήρα της Ναίν φθάνει στο αποκορύφωμα του πόνου, όταν καλείται να αποχωριστεί για πάντα το ίδιο της το σπλάχνο. Και την πιο δύσκολη και ανυπέρβλητη στιγμή εμφανίζεται ο Θεάνθρωπος Κύριος ανασταίνοντας την ελπίδα της, χαρίζοντάς της ξανά χαρά, χορηγώντας της και πάλι την ευτυχία. Δωρίζει την χαμένη ζωή στο μοναχογιό της!
Αλήθεια πόσες φορές μπορεί ο άλλος να αγγίζει τα όρια της απελπισίας και στο τελευταίο σκαλοπάτι να γίνεται το ακατανόητο θαύμα; Στη ζωή μας κυριαρχεί μαζί με τη χαρά και ο πόνος. Πόνος για τον αποχωρισμό ενός αγαπημένου προσώπου μας! Πόνος για κάποιο οικογενειακό και εργασιακό πρόβλημα! Πόνος για κάποιο θέμα υγείας! Πόνος για την σημερινή κατάσταση της χώρας μας! Και θα σπεύσουν πολλοί να υποστηρίξουν την απουσία του Θεού. ‘‘Υποφέρουμε! Πονάμε! Που είσαι Θεέ μου;’’ Κι όμως μέσα από το μεγάλο κομμάτι του πόνου καλούμαστε να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό. Ο πόνος λειτουργεί ως το μέσο σύλληψης του θελήματός Του. Ο άνθρωπος γεννιέται με τις ωδίνες του τοκετού της μητέρας του και αντίστοιχα ο χριστιανός αναγεννιέται μέσα από τους πόνους και τις θλίψεις. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα γράψει: «Όπου υπάρχει δοκιμασία, εκεί υπάρχει και παρηγοριά. Όπου παρηγοριά εκεί η Χάρη του Θεού. Όταν ο Απ. Παύλος ρίχτηκε στη φυλακή, τότε έκανε εκείνα τα μεγάλα θαύματα! Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη πόσες δοκιμασίες υπέμειναν οι δίκαιοι; Εντούτοις κατόρθωσαν να λάβουν τα μεγαλύτερα βραβεία». Και θα καταλήξει ο ιερός πατήρ της Εκκλησίας μας: «Όταν πονάει κάποιος και ταπεινώνεται, συγχρόνως γίνεται δεκτικός της Θείας Χάριτος1». Ο δε άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης συμπληρώνει: «Η πνευματική ωριμότητα δεν βρίσκεται στους υπερήφανους. Αυτοί πάσχουν γιατί δεν αφήνουν ακόμη και στον πόνο τον Θεό να κάνει τη δουλειά Του. Ωριμότητα είναι να μπορέσει ο άνθρωπος να διαγνώσει ότι δια του πόνου αποκαλύπτεται η Ζωή στη ζωή μας.2»
Ας αναρωτηθούμε: ο Κύριος δεν ανέβηκε στον Σταυρό; Δεν υπέστη τον πιο ατιμωτικό θάνατο της εποχής Του; Παρόλα αυτά έπρεπε να διέλθει από την οδό του Σταυρού προκειμένου να έλθει στη Δόξα Του. Πρώτος βίωσε το μαρτύριο και σε αυτό τον ακολουθούν όλοι οι άνθρωποι στο μέτρο των δυνάμεών τους. Ο προβληματισμός μας ίσως πρέπει να υπάρχει γύρω από το εάν εγκλωβιζόμαστε στο πρόβλημα και χάνουμε την ελπίδα μας στον Θεό ή τον πόνο στη ζωή μας τον εκλαμβάνουμε ως μια ευκαιρία συνάντησης με τον Δημιουργό. Ο ενάρετος δεν απελπίζεται. Δεν χάνει το θάρρος του. Αποδεσμευμένος από πάθη, αδυναμίες και κακίες, ταπεινώνεται ώστε να δεχθεί το Θεό στη ζωή του. Το θέλημα Αυτού να το κάνει θέλημα δικό Του. Επομένως ο γογγυσμός, η απελπισία και η μεμψιμοιρία στις θλίψεις, δεν είναι γνωρίσματα του χριστιανού.
Ο Θεός υπάρχει και δεν είναι «νεκρός». Εμείς τον νεκρώνουμε με τα έργα μας. Αυτός κρούει την πόρτα της ψυχής μας, αλλά εμείς αρνούμαστε την επίσκεψή Του. Αντί της δικής του παρουσίας, επιλέγουμε την εγωκεντρικότητά μας. Κατά την σημερινή ημέρα, 7η Οκτωβρίου, η αγία μας Εκκλησία προβάλλει δύο αγίους μάρτυρες, τον Σέργιο και Βάκχο. Και οι δύο ανήλθαν σε ύπατα στρατιωτικά αξιώματα του ρωμαϊκού στρατού, υπηρετώντας κοντά στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό. Όταν όμως του ζητήθηκε να αρνηθούν την χριστιανική πίστη τους, ο Σέργιος μια απάντηση έδωσε: «Ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος»(Φιλιπ. α’,21). Είχαν την βεβαιότητα της αδιάλειπτης επίσκεψης του Θεού στη ζωή τους και αυτή ήθελαν να την επισφραγίσουν με τον θάνατο, ο οποίος θα σηματοδοτούσε την πλήρη ένωσή τους με τον Χριστό. Το κέρδος μας θα είναι μεγάλο εφόσον κατανοήσουμε την ανάγκη της συνεχούς επίσκεψης του Θεού στη ζωή μας. Γένοιτο!
1. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Υπόμνημα στην Β΄ Προς Κορινθίους επιστολή ,ομιλία ΚΣΤ’,ΕΠΕ, τομ. 20, σ. 8-152.
2. Βλ. Σωφρονίου Αρχιμ., Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, Αγγλία 1999, σ. 248.
