Ακούγοντας το σημερινό Ευαγγέλιο για το ψάρεμα και για τον τρόμο του αποστόλου Πέτρου, όταν εκείνος ξαφνικά κατάλαβε, Ποιός βρίσκεται στο σάπιο κάϊκι του δίπλα του, νιώθουμε – καλύτερα, θα έπρεπε να νιώθουμε – φόβο εξαιτίας αυτής της ευκολίας, με την οποία πλησιάζουμε προς το Θεό, απαιτώντας απο Εκείνον μια συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο.

Πάντα πρέπει να πλησιάζουμε πρός το Θεό. Πάντα πρέπει να πηγαίνουμε σ΄Αυτόν, με μια καρδιά και με ένα πνεύμα, όμως,πού διακατέχονται από συντριβή και ταπείνωση, συνειδητοποιώντας, ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να Τον συναντήσουμε και ότι εάν  αυτό συμβεί,θα συμβεί μόνο χάρη στην απεριόριστη και ακατάληπτη αγάπη του Θεού.

Συνήθως, όμως, δεν πλησιάζουμε έτσι το Θεό. Αρχίζουμε να προσευχόμαστε και αμέσως καρτερούμε βαθιά θρησκευτικά συναισθήματα. Ερχόμαστε στην εκκλησία και απαιτούμε από το Θεό να μας δώσει μια καλή διάθεση για τις προσευχές μας. Στη καθημερινή ζωή μας ξεχνάμε, ότι ο Θεός είναι κοντά μας. Αυτές τις στιγμές, όμως, αν Τον θυμόμαστε ξαφνικά, απαιτούμε να απαντήσει αμέσως στην παρακλησή μας,στην κραυγή μας, στην επιθυμία μας.

Συχνά ο Θεός δεν μας πλησιάζει, γιατί η συνάντηση, αν στρεφόμαστε προς Αυτόν με τέτοια πνεύμα, θα αποτελούσε για μας κρίση, την οποία δεν θ΄αντέχαμε. Ο Θεός θα σηκωνόταν προστά μας και θα έλεγε: Με κάλεσες. Με τί έρχεσαι μπροστά Μου? Και εμείς θ΄απομέναμε σιωπηλοί, τρομαγμένοι και καταδικασμένοι. Κάνουμε λάθος, όταν ζητούμε το Θεό να απαντήσει αισθητά στην ικεσία μας και απλά στην επιθυμία μας να Τον συναντήσουμε. Πρέπει να ψάχνουμε το Θεό, μα πλήρεις σεβασμού καρτερώντας εκείνη τη στιγμή, οπότε Αυτός ο ίδιος θα θελήσει να μας αποκαλυφθεί.

Μα τί πνευματικά πλούσιοι θα ήμασταν τότε, αν μπορούσαμε να περάσουμε την συνάντηση, όπως την πέρασε ο Πέτρος, ο οποίος, όταν κατάλαβε Ποιός βρίσκεται δίπλα του, έπεσε στα γόνατα του Ιησού και Του είπε:  Βγές από το καϊκι μου, Κύριε, γιατί είμαι άνθρωπος αμαρτωλός!

Συχνά, όταν κάνουμε τις προσευχές μας, φανταζόμαστε, οτι είμαστε ήδη στη Βασιλεία του Θεού και ανήκουμε ήδη στην οικογένειά Του, ότι είμαστε κιόλας μαζί με εκείνους, οι οποίοι μπορούν να χαρούν, γιατί είναι δίπλα στο Θεό. Πιο συχνά, όμως, θα έπρεπε να συνειδητοποιούμε, ότι με μια τέτοια ζωή, όπως τη ζούμε, έχουμε φύγει από αυτή τη Βασιλεία και ότι ο Θεός στη ζωή μας δεν είναι ούτε ο Βασιλιάς, ούτε ο Κύριος, ούτε καν Φίλος, ο οποίος σε κάθε στιγμή θα μπορούσε να χτυπήσει την πόρτα μας και για τον οποίον θα τα ξεχνούσαμε όλα.

Αν συνειδητοποιούσαμε, οτι είμαστε έξω και χτυπάμε την πόρτα από εκεί, αν καταλαβαίναμε, ότι είμαστε ακόμα μακριά από όλα όσα αποτελούν τη Βασιλεία του Θεού, δεν θα βιαζόμασταν – όπως το κάνουμε συχνά – να έχουμε αισθητά θρησκευτικά βιώματα ή άμεσες αποκαλύψεις της παρουσίας του Θεού κοντά μας και της ένωσής μας μαζί Του. Τότε θα στεκόμασταν ήπιοι, ήρεμα και ταπεινά, ξέροντας, ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να βρισκόμαστε εκεί όπου είναι Εκείνος. Ταυτόχρονα, όμως, ξέρουμε, ότι η Αγάπη Του αγκαλιάζει όλη τη γη και περιλαμβάνει μάλιστα την άκρη της  αβύσσου.

Ας θυμόμαστε πιο συχνά τα ωραία λόγια του Πετρου. Φύγε απο μένα, Κύριε, είμαι άνθρωπος αμαρτωλός, και ας αρχίσουμε έτσι να κάνουμε τις προσευχές μας, σαν να πρόκειται να σταθούμε ήπια έξω από την πόρτα, χτυπώντας με σεβασμό – μήπως την ανοίξει ο Κύριος? Αν δεν θ΄ανοίξει, ας είναι για μας αρκετή η χαρά, ότι ξέρουμε τον Θεό, Τον αγαπούμε, και θέλουμε πολύ να είμαστε κοντά Του. Ας Του δείξουμε, ότι η αγάπη μας είναι ειλικρινής, η πίστη μας αληθινή και οι επιθυμίες μας τίμιες και καλές. Ας Του προσφέρουμε μια ζωή, η οποία θα το έκανε δυνατόν να συναντήσουμε τον Κύριο πρόσωπο με πρόσωπο και να ακούσουμε από Εκείνον λόγια  χαράς και όχι  θλίψης.

Αμήν