Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΩΣ ΑΤΕΛΕΥΤΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (Π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ )

ΠΗΓΕΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

& ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΖΑΧΑΡΙΟΥ

Η προσευχη είναι ατελευτητος δημιουργια, ανωτερα πασης τεχης η επιστημης. Δια της προσευχης εισερχωμεθα εις κοινωνια μετα του Αναρχου Οντος. Η ζωη του οντως  θεου εισχωρει εν ημιν δια του αγωγου της προσευχης. Ενιοτε θα ισταμεθα  επι των οριων  τροπον  τινα της αφροσυνης και εν οδυνη  καρδιας θα ομολογουμε εις Αυτόν την οικτραν ημων καταστασιν

Η προσευχη αποκαθιστα οπωσδηποτε εν ημιν την θεια εκεινη  πνοη την οποια ο θεος  ενεφυσησεν εις το προσωπο του Αδαμ και δυναμει της οποιας ουτος εγενετο ψυχη ζωσα .  Το αναγεννημενο δια της προσευχης πνευμα ημων αρχιζει να εκπληττηται προ του μεγαλου μυστηριου του ΕΙΝΑΙ.

Είναι απαραιτητο εις ολους ημας τους υιους του Αδαμ να διελθωμε δια του ουρανιου τουτου πυρος του καταφλεγοντος τας ριζας των θανατηφορων παθων, αλλως δεν θα ιδωμε το Πυρ τουτο μεταβαλλομενον εις φως νεας ζωης  διοτι εν πτωσει ημων η καυσις προηγειται του φωτισμου και ουχι αντιθετως. Συνεπως ας ευλογησωμεν τον Κυριο και δια την κατακαιουσα ταυτην ενεργεια της αγαπης ΑΥΤΟΥ.

Η αυθεντικη προσευχη εννουσα μετα του Υψιστου δεν είναι άλλο τι ει μη το φως και δυναμις εκ των ουρανων προς ημας καταβαινουσα. Κατά την ουσιαν αυτης η προσευχη υπερβαινει την κατασταση ημων. Δεν υπαρχει πηγη ενεργειας δι αυτην εν τω κοσμω τουτω. Εάν ταπεινω  την σαρκα δι΄υπερμετρου νηστειας τοτε επι τινα χρονο εν τη οδυνηρα εγκρατεια δημιουργειται ευνοϊκον εδαφος δια την προσευχην, κατοπιν όμως το σωμα αποκαμει & αρνειται να ακολουθησει το πνευμα.

Η αληθινη προσευχη προς τον αληθινον θεον είναι κοινωνιαν μετα του πνευματος του θεου το οποιο  προσευχεται εν ημιν. Η πραξις της προσευχης ως ανωθεν καταβαινουσα, χαρις υπερεχει της γήϊνης φυσεως ημων & εξ αιτιας τουτων το φθαρτο σωμα ανικανον δια την αναβασιν εις την σφαιραν του πνευματος ανθισταται εις αυτην η διανοια ανισχυρος να περιλαβει την απειροτητα, εναντιουται σαλευεται υπο των αμφιβολιων, απωθουσα παν ότι υπερβαινει την αντιληψη αυτης. Μονον όμως η προσευχη ανακαλει τον ΚΤΙΣΤΟ κοσμο εκ της πτωσεως αυτου υπερνικων την εν αυτω μονοτονιαν & αδρανεια δια  της μεγαλης εντασεως του πνευματος ημων εν τηρησει των εντολων του. Προσευχη σημαινει πολλακις να ομολογουμεν εις τον θεον την  αθλιαν ημων καταστασιν, αδυναμιαν, ακηδιαν, αμφιβολιαν, φοβους, αδιεξοδα, κλπ. Να ομολογουμε μη επιζητουντες καλλιεπεις εκφρασεις ουδε εισετι λογικον ειρμον….Συχνακις ο τροπος ουτος στροφης προς τον θεον αποβαινει η αρχη της προσευχης–διαλογου. Πολλακις μας εγκαταλειπει η (ΧΑΡΙΣ ) για καιρο, τουτο είναι μεγαλο δωρον. Όταν μας εγκαταλειπει ο θεος τοτε λαμβανουμε αισθησιν κενου τινος εν αυτω τουτω των ΕΙΝΑΙ & δεν γνωριζει η ψυχη εάν ποτε επιστρεψει εις ημας, τοτε ο απελθων ΟΥΤΟΣ απεκρυφθη. Εγω αναφερει ο π. Σωφρονιος εγκαταλειφθην καιρον–κενος & ζω φοβερον τουτον κενον ως τον θανατον. Δια της εναλλαγης των καταστασεων θα γνωρισουμε την διαφοραν μεταξυ των φυσικων χαρισματων & εκεινων τα οποια κατερχονται  ως Ανωθεν ευλογια. Το φως της αγαπης ταυτης εκχεεται προς πασαν την κτισιν. Η αγαπη αυτή γινεται αισθητη υπερ της φυσικης καρδιας, αλλα κατά το ειδος αυτης είναι πνευματικη ΑΚΤΙΣΤΟΣ ως παρα του θεου εκπηγαζουσα. Σεβεται τον ανθρωπον ταπεινουται ενωπιον του. Η ορασις του θεου θετει τον ανθρωπον ενωπιον της αναγκαιοτητος του εσωτερικου ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ εν αναφορα προς αυτόν. Κατ ουσιαν εκαστη ενεργεια ημων απαραιτητως η…προσεγγιζει ημας προς τον θεον η..αντιθετως απομακρυνει ημας. Η αποστασις μεταξυ ημων & του θεου είναι ανεκφραστως μεγαλη. Χρονος είναι ο τοπος της συναντησεως ημων μετα του Δημιουργου χρονος είναι η διαδικασια της πραγματοποιησις του σχεδιου του θεου περι της δημιουργιας. Εις έναν εκαστον ημων παρεσχεθη «ΙΔΙΑΣ ΤΙΣ ΧΡΟΝΟΣ» βραχυς μεν αλλα επαρκης δια την επιτευξιν της σωτηριας. Εφοσον διαγωμεν εν «ΣΩΜΑΤΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ» & συνεπεια εν του κοσμου τουτου δεν θα παυση η ασκητικη παλη προς τον νομον της αμαρτιας. Η κατασταση αυτή γρηγορα μας οδηγει στον προσωπικο μας «ΑΔΗΝ» & είναι πολύ ωφελιμος δι ημας διοτι γνωριζουμε πλεον τας σοβαρας μας  αδυναμιας. Εκ της πειρας αυτης  του «ΑΔΟΥ»  γενναται η προσευχη υπερ ολου του κοσμου των ανθρωπων. Ετσι φθανουμε στο πασα εμπειρια ημων αποβαινει, αποκαλυψις περι των διαδραματιζομενων ανα τους αιωνας εν τω κοσμω των ανθρωπων & η πνευματικα ημων καταστασις λαμβανει χαρακτηρα πραγματικοτητος.

Η αγαπη του Χριστου εμπνεει ελεημονα υπερ παντων των ανθρωπων, προσευχη εν τη οποια συμμετεχουν & η ψυχη & τοσωμα.

 Εν τη Ευχητικη «ΠΡΟΣΕΥΧΗ»  καταπονησει της ψυχης περι της σωτηριας των ανθρωπων περικλειεται ζωοποιος δυναμις & αγια χαρα.

Σημειοτεον ότι  δυσκολως αφομοιουται εξ ημων η ζωη του θεου. Οσον ισχυροτερα είναι η ελξις ημων προς το απειρον τοσουτον βραδυτερον φαινεται εις ημας η προσεγγισις προς αυτόν. Η τυραννικη αισθησις της μηδαμεινότητος ημων αφ ενός & η θεωρια του ανεκδιηγητου μεγαλειου του ποθουμενου αφ ετερου καθιστουν αδυνατον να συλλαβη ο νους μας το μεγαλειο του θεου.

Η αγαπη δεν  ενοποιει ημας εν τω ΕΙΝΑΙ το πληρωμα της αγαπης οδηγει να αγαπωμεν μεχρι αυτοληθης  τουτεστι αυτομισους.