Ό Παπα – Χρυσόστομος είχε στη συνοδεία του, δυο αδέρφια ανίψια του, πού έγιναν Μοναχοί στο Κελί του «Αγίου Δημητρίου» και έλαβαν τα ονόματα, ό πρώτος Μιχαήλ πού έγινε και ιερέας και ό δεύτερος Γαβριήλ, ό όποιος στον κόσμο είχε κάνει γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος, όταν όμως έγινε Μοναχός, ήταν ευλαβέστατος, ταπεινός, λιγόλογος και είχε μνήμη θανάτου παντοτινή.
Ό Παπα – Χρυσόστομος για να έχει ζωντανή τη μνήμη του θανάτου, έφτιαξε μόνος του τον τάφο του, τον όποιον όμως αντί να επισκέπτεται αυτός, πήγαινε ό νεαρός ανιψιός του Μοναχός Γαβριήλ συχνά, έμπαινε μέσα, έβαζε ξερά χόρτα και αφού έκανε την προσευχή του —τον Κανόνα— μετάνοιες και κομβοσχοίνια, μετά ξάπλωνε κι έκανε τον πεθαμένο. Επειδή όμως το μέρος είναι πολύ υγρό και ή δίαιτα τους πολύ πενιχρή και λιτή, δεν άργησε, ό νεαρός Μοναχός, αλλά καλός υποτακτικός να προσβληθεί από πλευρίτιδα, ή οποία σε συνέχεια εξελίχθηκε σε φυματίωση και έτσι δεν άργησε τελικά να εγκαινιάσει στην πραγματικότητα αυτός τον τάφο, σε πολλή νεαρή ηλικία μόλις 25 ετών, αντί για το θείο και γέροντα του Παπα – Χρυσόστομο, πού προορίζονται ό τάφος και ό όποιος διακρίνονταν για την σκληρότητα και αδιακρισία του, γι’ αυτό και τον βίον κατέλυσε στον κόσμο και όχι στο Αγιον Όρος. Άλλ’ ό νέος και καλός υποτακτικός κέρδισε μέσα σε λίγα χρόνια τον Παράδεισο και την αιώνια μακαριότητα, γιατί αξιώθηκε να καταταγεί με τους οσίους Αγιορείτες Πατέρες, προς δόξαν Θεού.
ΤΡΕΙΣ ΕΝΑΡΕΤΟΙ ΧΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΣΙΑ
Στην ίδια περιφέρεια της Κερασιάς, ήρθαν από Μοναστήρι των Ψαρών, τρεις ενάρετοι Μοναχοί Χιώτες την καταγωγή, ό Γέρων Ιερόθεος, ό Παπα – Θανάσης κι ό Διάκο – Συμεών, και οΐ τρεις ήταν κατά πάντα εγκρατείς και ασκητικότατοι.
Αγόρασαν το μικρό Κελί, πού είχαν οί Ιωασαφαίοι, έκτισαν καινούργιο σπίτι, για νάχουν σχετική ευρυχωρία, γιατί μετά προσετέθη στη συνοδεία τους κι άλλος αδελφός, ό πάτερ Κοσμάς επίσης Χιώτης. Οι Πατέρες αυτοί, απλοί καί φιλήσυχοι, σ’ όλη τους τη ζωή δε γεύτηκαν ποτέ λάδι και διατήρησαν την ενάρετη καλογερική ζωή τους, πού από παλιά παράδοση είχαν στο πρώτο Μοναστήρι, πού ήταν στα Ψαρά, κι έτσι ζούσαν με ταπείνωση, άκρα υπακοή καί συνέπεια στη πνευματική ζωή, με καθημερινή εξομολόγηση καί τακτικά κοινωνούσαν τα Άχραντα Μυστήρια.
Δεν παραμελούσαν τη ζωή τους αυτή καί εκ παραλλήλου εργάζονταν σκληρά στην καλλιέργεια καί ανάπτυξη του Κελιού, πού σε λίγο χρονικό διάστημα το ανέδειξαν μεγάλο καί αξιόλογο με πολλά καρποφόρα δέντρα, ελιές καί αμπέλια.
Μετά από λίγα χρόνια, οι Γέροντες αυτοί, είχαν πάει στην αγρυπνία γειτονικού Κελλιου, καί από τον καπνοδόχο πήρε φωτιά το σπίτι τους καί ως το πρωί πού γύρισαν είχε τελείως αποτεφρωθεί καί τα πάντα είχαν Ισοπεδωθεί.
Τότε καί πάλι από την αρχή κτίσανε πολύ μεγαλύτερο καί ευρυχωρότερο σπίτι. Μετά από αρκετά χρόνια προστέθηκαν στη συνοδεία τους κι άλλοι Πατέρες Χιώτες κι αυτοί, ό Πάτερ Ιάκωβος, ό Γέρο – Κοσμάς καί ό Πάτερ Ιωακείμ, οι όποιοι συνέχισαν καί αφομοιώθηκαν με την παράδοση των Γεροντάδων τους.