… Δεν μπορώ να μη μνημονεύσω και τον Γέρο ῾Υπάτιο, για να γνωρίσουν οι μεταγενέστεροι και αυτού την μεγάλη προσωπικότητα.Γεννήθηκε στο χωριό Κοσμάς της Κυνουρίας του Νομού Αρκαδίας το 1892. Το όνομά του ήταν Γεώργιος Ρόρης του Δημητρίου. Στην νεανική του ηλικία έφυγε για την Αμερική να εύρη καλλίτερη ζωή. ῾Ο πόθος του όμως για μοναχική αφιέρωσι του κατέτρωγε τα στήθη και τέσσαρες φορές πηγαινοερχόταν Αμερική-῾Ελλάδα. Την τελευταία φορά έμεινε στην Αμερική μόνον 13 ημέρες.
Εκεί με κάποιο θείο του είχαν ζαχαροπλαστείο, και έβγαζαν αρκετά χρήματα. ῞Οταν λοιπόν έμαθε ο θείος του, ότι ο Γιώργος, θα φύγη και πάλι για την ῾Ελλάδα, χωρίς να υπάρχουν ελπίδες ότι θα ξαναγυρίση, δεν του έδινε χρήματα για το ταξείδι και συνεχώς του προκαλούσε εμπόδια. ῾Ο Γιώργης όμως δεν κάμπτετται εύκολα, και η Χάρις του Θεού δεν τον εγκαταλείπει. Πηγαίνει στο λιμάνι και ευρίσκει τον πλοίαρχο ενός πλοίου που έφευγε σε λίγο για την ῾Ελλάδα. Τότε τα ταξείδια στο εξωτερικό ήταν ελεύθερα και δεν χρειαζόταν . διαβατήρια και άλλες διαδικασίες. Παρακαλεί τον πλοίαρχον λοιπόν, να τον πάρη μαζί του και σ᾿ όλο το διάστημα μέχρι την ῾Ελλάδα, θα εργασθή μέσα στο πλοίο του, ως μάγειρος και ζαχαροπλάστης. ῾Ο πλοίαρχος, όχι μόνον με ενθουσιασμό τον επήρε, αλλά και τον ευγνωμονούσε για τα καλά φαγητά και γλυκά που παρασκεύαζε για τους ταξειδιώτες και το προσωπικό.῞Ενα απογευματάκι, κουρασμένος ο Γιώργης από την κουζίνα και τους καπνούς όπου εδούλευε μέσα στην καμπίνα του πλοίου, βγήκε για λίγο έξω να πάρη τον αέρα του. ῾Οπότε στην πλώρη του πλοίου βλέπει ένα παράξενο φαινόμενο. Δύο κουτσουνούριδες δαίμονες να παίζουν τραμπάλα και να γελούν σαρκαστικά. Τα πρόσωπά τους ήταν κατάμαυρα και προκαλούσαν αηδία στον νεαρό Γιώργιο. Αυτός όταν τους είδε, κατάλαβε ότι ήθελαν να του προκαλέσουν την περιέργεια και κάποιο κακό ίσως να του κάνουν. Αρχίζει τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, διότι τους ήξερε από στήθους, και οι φαινόμενοι τραμπαλίστες έγιναν άφαντοι.
῞Οταν έφθασε στον Πειραιά, χωρίς αργοπορία, έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό του, να γίνη μοναχός και μάλιστα ασκητής και ερημίτης. Επήρε λοιπόν στο χέρι δύο καρβέλια ψωμί και μια κουβέρτα στην πλάτη και ανεχώρησε για το βουνό ῾Υμηττός. Ευρήκε μια σπηλιά και εκεί αναπαύθηκε. ῎Αλλο πρόβλημα δεν είχε από τα επίγεια, παρά το πως θα εξοικονομή το ψωμί του, γιατί ο τόπος εκεί ήταν άνυδρος και τελείως βραχώδης. Είδε από μακρυά ένα τσοπάνη, που σε εκείνα τα μέρη έβοσκε τα γιδοπρόβατά του. Πρόλαβε από μακρυά και του μίλησε ο τσοπάνης.

-Τι κάνεις εδώ βρε καλόπαιδο;
-Τίποτε δεν κάνω.
-Πως δεν κάνεις τίποτε αφού σε βλέπω εδώ, φαίνεται για κάποιο σκοπό ήλθες. Μήπως θέλεις να κλέψης καμμιά γίδα ή κρύβεσαι να αποφύγης την αστυνομία, για κανένα κακό που έκαμες;
-῎Οχι, τίποτε απ᾿ όλα αυτά που λέγεις. ῏Ηλθα να γίνω Καλόγερος.
-Μα εδώ δεν υπάρχουν Μοναχοί και Μοναστήρια. Τι θα κάνης εδώ μόνος σου;
-Καί που πρέπει να πάω για να μονάσω;
-Θα πας στο ῞Αγιο ῎Ορος. Εκεί υπάρχουν πολλοί Μοναχοί και Μοναστήρια. Εκεί να μείνης και σε κοινόβιο Μοναστήρι.
-Δεν ξέρω που ευρίσκεται και πως θα φθάσω εκεί;
-Εγώ θα σού δείξω και θα σε διευκολύνω να φθάσης εκεί.

Πράγματι ο δούλος του Δεσπότου Χριστού, ο αγαθός Γεώργιος, με τα τότε δύσκολα συγκοινωνιακά μέσα, έφθασε στο ῞Αγιο ῎Ορος. Στις Καρυές τον συνήντησε ο Γέρο Στέφανος, αντιπρόσωπος της Μονής μας τότε στην ῾Ιερά Κοινότητα, και τον έφερε στο Μοναστήρι.

῏Ηλθε σε ηλικία 28 ετών. Από την αρχή διακρίθηκε για δύο μεγάλα χαρίσματά του. Μάγειρος καλός και καλλίφωνος Ψάλτης. Εγνώριζε την μαγειρική και την Ψαλτική τέχνη από τον κόσμο, αλλά εδώ τις τελειοποίησε. Διακρίθηκε και ως άριστος καλλιγράφος. Πολλές Ακολουθίες της Μονής μας με τις ωραίες εικόνες από την φύσι και την μοναχική παράδοσι, είναι δικά του έργα, που κυριολεκτικά απαθανάτισαν το όνομά του στην μνήμη των Πατέρων και την ιστορία της Μονής μας. Εργάσθηκε με φιλότιμο σ᾿ όλα τα διακονήματα της Μονής. Εξελέγη προιστάμενος και υπηρέτησε ως επίτροπος, αντιπρόσωπος και επιστάτης πολλές φορές. ῾Ως προς τον χαρακτήρα του, ήταν μερικές φορές απότομος, αλλά στα πνευματικά του καθήκοντα ευλαβής και φιλακόλουθος.

Στις τελευταίες ημέρες της ζωής του, ήμουν και εγώ άρρωστος στο νοκομείο. ῾Ο γιατρός με είχε βάλει σε άλλο δωμάτιο, να είμαι μόνος μου, διότι με ενωχλούσαν τα βογγητά και οι πόνοι των άλλων ασθενών. Την τελευταία του νύκτα ο Γέρο ῾Υπάτιος μου λέγε: «῎Ελα να μείνης μαζί μου αυτό το βράδυ, πάτερ ῾Ησύχιε». Δεν μου επιτρέπει ο γιατρός, λόγω της ασθενείας μου, Γέρο ῾Υπάτιε.

-῎Ελα και έχω κάτι πολύ σπουδαίο να σού πω.

Εγώ όμως δεν επήγα και έτσι ποτέ δεν έμαθα τι ήθελε να μου αποκαλύψη ο ευλογημένος αυτός αδελφός. Την άλλη ημέρα το πρωΐ, είχε παραδώσει την ψυχή του στα χέρια του Κυρίου. Αιωνία του η μνήμη. Την ευχή του να έχουμε. Τελειώθηκε εν Κυρίω στο γηροκομείο της Μονής μας στις 5 Φεβρουαρίου 1965 σε ηλικλία 73 ετών.