Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης

Γιά τόν Γερο-Άρσένιον, ομολογουμένως, ισχύει τό εύαγγελικόν «ϊδε αληθής ‘Ισραηλίτης, εν ω δόλος ουκ εστίν». Ητο εκ φύσεως ευθύς, απλός, άκακος, πράος, υπήκοος, καί κατ’ εξοχήν ένας σπάνιος αγωνιστής, άλλα και ακτήμων.
Γιά τόν Γερο-Άρσένιον ϊσχυε πάντα, τό ναί, ναί, ου, ου.
Ποτέ του δέν μνησικακοϋσε, σέ ό,τι καί αν τόν έβλαπτες, ποτέ δέν θύμωνε, ποτέ δέν εβλαψεν κανέναν.

Στην ύπακοήν ζοϋσε μέ απόλυτον άκρίβειαν γι’ αυτό καί μέσω της υπακοής καί της απολύτου πίστεως στό πρόσωπο τοΰ Γέροντα, έζοϋσε καθημερινώς υπεράνω των νόμων της φύσεως.

“Οταν αγρυπνούσε ξεκινοϋσεν άπό βραδύς κοπιάζοντας υπερβολικά μέ χιλιάδες γονυκλισίες καί όλονύ-κτιον όρθοστασίαν, μέχρι νά ξημερώση.
Τόσο πολύ συγκεντρωνόταν στην εύχήν καί τόσον προσηλωνόταν, ώστε, πολλές φορές, ενώ πλησίαζεν ή ώρα της εργασίας, ό παππούς αυτός, δέν εννοούσε νάξεκολλήση από τήν εύχήν.

Τότε εξ ανάγκης, πλησιάζαμε στό παράθυρο νά τόν φωνάξουμε. Βλέπαμε δτι ήταν όρθιος καί μεταρσιωμένος.
— Γέροντα, ήλθε ή ώρα τής δουλειάς• καί ό παππούς άφοϋ συνερχόταν, με άπορίαν μας απαντούσε:
— Ξημέρωσε κιόλα;

Ό παππούς αυτός παρ’ δλην του τήν απλότητα, τήν μοναχικήν ζωήν τήν έπιασε ώς προς τήν ούσίαν της. “Εδωσε δλον τόν εαυτόν του στην ύπακοήν καί στην ασκησιν, γι’ αυτό καί πέτυχε τό ποθουμενον. Βρήκε μέσα του προσευχή, βρήκε τόν Θεόν.

Μοναχός πού δέν έχει στην πρώτη σειρά αυτούς τους στόχους απέτυχε.
Ό Γέρο ‘Αρσένιος ύπήρξεν ένας μεγάλος αθόρυβος εργάτης τής αρετής• είναι μιά σύγχρονη μορφή τοϋ Άγ. “Ορους.
Νά ‘χουμε τήν ευχή του.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΝ ΟΡΟΣ
“Αγιον “Οοος –

Άναχωρήσας ό Μοναχός Άνατόλιος από τά Ιερά προσκυνήματα γύρω στό 1918, ώς αετός ύπόπτερος, καταφθάνει εις “Αγ. “Ορος οπού επέλεξε τό πτωχότερο τότε Μοναστήρι, τήν Ί. Μ. Σταυρονικήτα, με σκοπόν νά εκμεταλλευτή τό ιδιόρρυθμο πρόγραμμα γιά σκληρότερους αγώνες. Δεν άργησε νά διακριθή ή αρετή τοΰ νέου, ό όποιος τήν μεν ημέρα διακονούσε παντοϋ, δπου υπήρχε ανάγκη, τήν δε νύχτα αγρυπνούσε, κατά τόν τύπον πού τοΰ ύπέδειξεν ό ασκητής Ιερώνυμος.
‘
Εντός ολίγου έφόρεσε καί τό αγγελικό σχήμα, μετονομασθείς ‘Αρσένιος. Ή τελετή τής κούρας έγινε εις τό, παρά ταΐς Καρυαΐς, μεγάλο Σιμωνοπετρίτικο κελλί του Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου, συμφώνως προς τήν βουλήντοϋ αναδόχου του.

Με τήν άναδοχήν τοϋ αγίου σχήματος ή καρδιά τοϋ νεαροϋ ‘Αρσενίου έπυρώθη γιά περαιτέρω ασκητικούς άθλους, ή δε Μονή Σταυρονικήτα τοϋ φαινόταν πλέον πολύ στενή, γι’ αυτό πού ποθούσε.

Συνεχόμενος ό νέος από ανάμικτα αισθήματα, αφ’ ενός μέν τοϋ πόθου της ησυχίας, αφ’ ετέρου δε τοϋ φόβου, μήπως δέν είναι θέλημα Θεοϋ νά εγκατάλειψη, χάριν ανωτέρας ζωής, τόν τόπον της μετανοίας του, συν-διασκεφθείς μέ τόν γέροντα του καί κατόπιν συμβουλής του, εθεσεν ως ύπ’ αριθμόν ένα θέμα προσευχής τό ψαλμικό “Γνώρισόν μοι, Κύριε, όδόν εν ή πορευσομαι”1. Ό δέ Φιλάνθρωπος Θεός, ό τό θέλημα των φοβούμενων Αύτοϋ ποιών, δέν άργησε νά πληροφόρηση τήν άγνήν αυτήν ψυχήν, μέ φωνήν παρομοίαν αυτής προς τόν όμώνυμόν του, Άρσένιον τόν Μέγαν:

‘”Αρσένιε, φεϋγε καί σώζου -Αρσένιε, σιώπα, ησύχαζε”.