Τό μεγαλύτερο χτύπημα
Δέν ἔκανα λάθος. Ἔμεναν ἀκόμη στό ἴδιο μέρος, ἀλλά ἀντί νά βρῶ τήν φτιαγμένη με ἀγγαρεία ὡραία βίλα τους, εἶδα μόνο ἕνα πλῆθος τούβλων, σάν ἀνάμνηση τῶν βομβαρδισμῶν τῆς ἀγγλικο-ἀμερικανικῆς ἀεροπορίας. Τό παρόν καί τό παρελθόν μέ σούβλιζαν γιά ὅλες αὐτές τίς περιπέτειές μου.
Οἱ συγγενεῖς μέ δέχτηκαν μέ στοργή καί δάκρυα. Ἔνοιωθα ὅτι θέλουν κάτι νά μοῦ κρύψουν. Ἤθελα νά μάθω γιά τήν μνηστή μου, τούς γονεῖς, τά ἀδέλφια μου.
– Ναί, ναί, ὁ Πέτρος εἶναι μιά χαρά, μένει στό Βουκουρέστι. Καί ἡ Μαρία ἔχει δύο κορίτσια, εἶναι στό πατρικό σας σπίτι. Ὁ μπαμπᾶς εἶναι λίγο ἄρρωστος, ἀλλά δέν εἶναι κάτι σοβαρό, θά τοῦ περάσει!
– Ἡ μαμά;
– Ἡ μαμά σου πέθανε, μέ τόν πόθο γιά σένα στήν καρδιά της, πρίν ἀπό τρία χρόνια!
Μάζεψα τότε τίς τελευταῖες μου δυνάμεις καί εἶπα:
-Ἀλλά ἡ μνηστή μου;
– Θά τήν δεῖς, εἶναι καλά, ὑγιής!
– Νά τήν δῶ, ἀλλά τί κάνει;
– Σέ περίμενε μέχρι πέρυσι. Μετά διαδόθηκε ὅτι πέθανες. Ὅλοι τήν συμβουλέψαμε νά παντρευτεῖ, διότι τῆς ἔφθανε νά σέ περιμένει 18 χρόνια!
– Καί; Ρώτησα ἐγώ.
– Βρῆκε ἕναν καλό ἄνθρωπο μέ τόν ὁποῖο καί παντρεύτηκε.
Κάμφθηκα καί ξέσπασα σ᾿ ἕνα συγκρατημένο μέ στεναγμούς κλᾶμμα, πού δέν θά σταματᾶ ποτέ στήν ψυχή μου. Ὅλα ἦταν μιά πανωλεθρία, ἕνα ρημάδι κι ἐγώ ἤμουν ἕνας ἴσκιος, ἕνα φάντασμα, μιά χίμαιρα. Ἄφησα τόν ἑαυτό μου στά χέρια τῶν συγγενῶν μου. Κι ἔτσι, μαζί μέ δύο γέρους, ξεκίνησα πάλι τὀν δρόμο μου σ᾿ ἕνα νέο, ἐχθρικό, ἐρημικό κόσμο.
