Στήν Ζάρκα
Ἀνάμεσα στούς ἀναμορφωτές ὑπῆρχε μία «ἀντοχή» καί ἄρχισαν νά βασανίζουν ἡμέρα-νύχτα, στό κρατητήριο καί δημόσια, μέ ἀλήθειες καί ψέμματα, μέ προσβολές καί ἀπειλές, μέ ὅλες τίς ἠθικές καί προφορικές πιθανές ἀθλιότητες καί δέν σταματοῦσαν μέχρι νά κάμψουν τόν κρατούμενο.
Ἔκλαιγαν αὐτοί οἱ καημένοι οἱ ἄνθρωποι, καταδιωκόμενοι ἀπ᾿ αὐτήν τήν ἀγέλη τῶν λυσσαλέων λύκων καί ὀλίγοι μπόρεσαν ν᾿ ἀντέξουν μέχρι τέλος.
Διότι ὅλο καί περισσότερο ἡ “ἀναμόρφωση” γινόταν μιά χιονοστιβάδα πού ἐσκἐπαζε ὅλους τούς κρατουμένους.
Ὑπῆρχε ἄνωθεν διαταγή νά γκρεμιστεῖ ἡ ὁποιαδήποτε ἀντίσταση μέχρι τήν 31η Ἰουλίου, ὅπου τότε ἔπρεπε ν᾿ ἀποφυλακιστοῦν ὅλοι οἱ πολιτικοί κρατούμενοι.
Σ᾿ ἐμᾶς ἔλεγαν ὅτι ἄν δέν ἀναμορφωθοῦμε, θά πεθάνουμε ἐκεῖ.
Ἐκεῖνοι πού ἀρνήθηκαν ρητά τήν “ἀναμόρφωση” περιμαζεύτηκαν στήν Ζάρκα καί ὑποβλήθηκαν σ΄ ἕνα κανονισμό ἐξολόθρευσης διά ἀσιτίας, ἀποκλεισμοῦ, ἀρρώστιας καί τιμωριῶν.
Γιά τούς ἄλλους, πού δέχθηκαν τήν “ἀναμόρφωση”, τήν ὁλική δηλαδή καταστροφή τῆς προσωπικότητάς τους, τούς ἔδιναν μπόλικο ἄνοστο φαγητό, γιά νά καλυτερεύουν λίγο οἱ καημένοι σκελετοί.
Μέ κάλεσε καί ἐμένα ὁ συνταγματάρχης καί μοῦ μίλησε περί τῆς “ἀναμόρφωσης”. Ἀπάντησα:
-Τά προβλήματα τῆς συνείδησής μου τά λύνω μόνος μου καί δέν ἐπιτρέπω τήν παρέμβαση κανενός.
– Εἶσαι τρελλός! Οὐρλιαξε μέ λύσσα καί μ᾿ έστειλε, σάν τιμωρία, σ᾿ ἕνα δωμάτιο πού ἦταν γιά φρενοβλαβεῖς.
Ἐκεῖ εἶχα μιά σπάνια καί μέ ἀπίστευτα ἀποτελέσματα ἐμπειρία. Ὕστερα ἔφτασα στήν Ζάρκα. Τελικά μέ ἐπῆγαν στό νοσοκομείο, διότι ἤμουν ἐξαντλημένος. Ἐκεῖ ἔμεινα στό ἴδιο κρεβάτι μ΄ ἕναν ἑβραῖο κομμουνιστή, πρώην ὑπουργό μέ τήν Ἄννα Πάουκερ. Εἶχε ἀπομονωθεῖ στίς φυλακές τῆς πόλεως Ρίμνικου Σαράτι γιά ἐννέα χρόνια Ἦταν γεμᾶτος μῖσος καί πάθος γιά ἐκδίκηση. Ἡ θλίψη τόν εἶχε διδάξει νά κάνει μόνο τό κακό.
