Τό ἔτος 1964 οἱ φυλακές ἦταν ὑπερφορτωμένες μέ ἀνθρώπους καταβεβλημένους, ἀρρώστους, ἀπελπισμένους. Μερικοί εἶχαν κάνει μόνο 5 χρόνια φυλακῆς, ἄλλοι ὅμως εἶχαν φτάσει 24-25 χρόνια.
Μιά ὁλόκληρη ζωή!… Μιά γενεά! Ἕνας χαμένος αἰῶνας γιά ἕνα ἔθνος εἶναι πολύ!
Ἡ κομμουνιστική ἐξουσία ἦταν τώρα παντοκρατορική, ἀρχοντική καί χωρίς ἀνταγωνιστές. Οἱ δεδομένες θυσίες φαίνονταν ἄσκοπες.
Ὁ κομμουνισμός εἶχε ἐγκαθιδρυθεῖ γιά ἕνα ἀπρόβλεπτα αἰωνόβιο διάστημα.
Οἱ ἄνθρωποι λυπόνταν διότι δέν ἤξεραν ἀπό πρίν τήν ἀληθινή πολιτική διεθνῆ πραγματικότητα. Ὑπῆρξαν πολλές τυραννικές ξενοκρατίες στήν Χώρα μας, ἀλλά καμμιά δέν ἔφτασε τήν ἔκταση, τό βάθος καί τήν διάρκεια τοῦ μαρξιστικοῦ-λενινιστικοῦ ἀθεϊσμοῦ.
Μέ λύπη καί πόνο βλέπουμε πώς, ὑπό τήν πίεση τῶν μπολσεβίκων, ὄχι μόνο το πρόσωπο τῆς Χώρας «κοκκινίζει», ἀλλά καί ἡ ψυχή τοῦ Ἔθνους μας γίνεται ἐλεεινή. Ἡ λαβίδα τοῦ χειρουργείου εἰσέρχεται ὅλο καί περισσότερο. Εἴμαστε μόνιμα σκλάβοι στήν Χώρα μας.
Ὑπάρχει ἀπαλλαγή; Ἀλλά ἀπό ποῦ θά ἔλθει; Κανένας δέν μᾶς δίνει ἐμπιστοσύνη, κανένας δέν ἀντικρύζει ἀληθινά τήν ἐπανάσταση!
Ἡ δημοκρατία, ἀντί νά τόν καταδικάζει, σύρεται ἀπό τόν κομμουνισμό. Οἱ κομμουνιστές εἶναι τόσο σίγουροι γιά τήν ἐξουσία τους, ὥστε ἀπεφάσισαν νά καταφύγουν σ᾿ ἕνα πολιτικό ἐλιγμό, πολύ ἐπινοητικό, ἀλλά καί πονηρό.
Ἡ Δύση ἐζήτησε, ἐν ὀνόματι τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ν᾿ ἀποφυλακίζουν ὅλους τούς πολιτικούς κρατουμένους. Γένοιτο! – Τῆς ἀπάντησαν τότε οἱ κομμουνιστές – ἐπί τῶ ὅρῳ νά δέχονται οἱ Χῶρες τῆς Ἀνατολῆς οἰκονομική καί τεχνική ὑποστήριξη, ἀλλά καί πολιτική ἀνεκτικότητα.
Αὐτοί ἤξεραν τί σκιές ἀνθρώπων ἀκόμη ἐπεβίωναν στίς εἱρκτές καί ἦταν σίγουροι ὅτι αὐτοί δέν ἀποτελοῦν πιά κανένα κίνδυνο γιά τό κομμουνιστικό κράτος.
Λοιπόν, γιά μιά τόσο χαμηλή τιμή ἀπόκτησαν μιά διπλῆ νίκη: Ἀπό τήν μιά πλευρά τήν ἐκτόνωση τῶν σχέσεων μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ἡ ὁποία θά ἐπιφέρει σταδικά τήν ἐπικράτηση τοῦ κομμουνισμοῦ σ᾿ ὅλο τόν κόσμο καί ἀφ᾿ἑτέρου τήν δημιουργία ἑνός ἀνθρωπιστικοῦ σχήματος τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος στόν κόσμο.
Τό 1964 ἀνεκοίνωσαν τήν ἀποφυλάκιση τῶν πολιτικῶν κρατουμένων – ἀλλά δέν ἀνακοινώθηκε καί στούς ἴδιους. Αὐτοί ἦταν κατεστραμμένοι, ἀλλά ἔπρεπε νά ἀποτελειωθοῦν πρίν νά ἀποφυλακιστοῦν. Αὐτή ἦταν ἡ τελευταία “ἀναμόρφωση”!
___________________________________
