“Δεν αντισταθήκατε ακόμα μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία· και λησμονήσατε τη νουθεσία, που μιλάει σε σας ως προς γιους, λέγοντας: «Γιε μου, μη καταφρονείς την παιδεία τού Κυρίου· ούτε να αποθαρρύνεσαι, όταν ελέγχεσαι απ’ αυτόν. Επειδή, όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία· και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται».

Αν υπομένετε την παιδεία, ο Θεός συμπεριφέρεται απέναντί σας ως προς γιους· επειδή, ποιος γιος υπάρχει, τον οποίο ο πατέρας του δεν τον παιδαγωγεί;

Αν, όμως, είστε χωρίς παιδεία, της οποίας όλοι έγιναν μέτοχοι, άρα είστε νόθοι και όχι γιοι” (Εβραίους 12/ιβ: 4-8)

Πιστεύουμε ότι κάθε σχεδόν άνθρωπος, έχει να διηγηθεί μια ιστορία σαν αυτές που θα σας εκθέσουμε στη συνέχεια. Για ανθρώπους, που Χάριτι Θεού ένιωσαν “το βούρδουλα” της θεοδικίας, έτσι ώστε να πάρουν το μάθημά τους, ή που η ζωή τους τελείωσε άδοξα, επειδή ίσως ο Θεός έκρινε ότι δεν υπήρχε γι’ αυτούς περιθώριο διόρθωσης, και άφησε να χαθούν, ώστε να τους προλάβει από περεταίρω συνέπειες μιας κακής πορείας. Ή για ανθρώπους που υπέστησαν τις συνέπειες της κακής πορείας μελών της οικογενείας τους, επειδή αυτά έδωσαν τόπο στον διάβολο, και τους συμπαρέσυραν μαζί τους στα δεινά. Αλλά που ακόμα και μέσα από τα προβλήματα και τον θάνατο, ο Θεός έδινε μαθήματα στους παραβάτες, ώστε στην ημέρα της κρίσης, να σταθούν έτοιμοι μαζί με τους αναστημένους δικούς τους, διορθωμένοι, και έτοιμοι μαζί μ’ αυτούς, για αποζημίωση στα όσα υπέστησαν.

Οι ακόλουθες ιστορίες, είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ, ανθρώπων που γνωρίζουμε προσωπικά, και που μας τις διηγήθηκαν, ως παραδείγματα μαθημάτων ζωής και θεοδικίας. Είναι ιστορίες ανθρώπων της “διπλανής πόρτας”, ή ακόμα και ημών των ιδίων, που παρόμοια θα μπορούσε ο καθένας να διηγηθεί, απ’ όσους ξέρουν να διδάσκονται από την παιδεία του Κυρίου.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι “συμπτώσεις”. Και θα το έλεγαν αυτό, παρά τις συγκλονιστικές ενδείξεις μιας όχι και τόσο “τυχαίας” κατάστασης. Δεν πειράζει, με γεια τους με χαρά τους! Αυτοί που έπρεπε να πάρουν το μάθημά τους, το πήραν! Οι άλλοι, ας ωφεληθούν ή ας αρνηθούν την ωφέλεια, κατά την προαίρεσή τους.

Ακολουθούν ενδεικτικά παραδείγματα από ιστορίες που μας διηγήθηκαν ή βιώσαμε, από αυτές που αν γραφόντουσαν όλες, ο κόσμος δεν θα χωρούσε τα γραφόμενα βιβλία…

Επειδή όπως θα διαπιστώσετε πολλά απ’ αυτά που θα διαβάσετε είναι “βαριές πράξεις”, δεν θα δώσουμε τα ονόματα των συμμετεχόντων, για δική τους προστασία.

1. Έγκλημα και τιμωρία

Εποχή εμφυλίου πολέμου, όπου πάσχιζαν οι «οπαδοί» να αποδείξουν στους ανώτερούς τους πόσο πιστοί ήσαν στη «γραμμή» της δικής τους παρατάξεως…

Φόνοι αδιάκριτοι, με πρόφαση τον πόλεμο… Τα γυναικόπαιδα στα σπίτια δεν αποτελούσαν εξαίρεση…

Σε χωριό της Βορείου Ελλάδος, κάποιος «πιστός οπαδός» που ήθελε διακαώς να αφανίσει όσους πήγαν στην αντίθετη «παράταξη» – στ’ αλήθεια, είναι αδιάφορο ποια παράταξη ήταν αυτή – αποφάσισε να μην αφήσει «ρουθούνι» από την οικογένεια ενός συμπατριώτη του, που τον θεωρούσε την περίοδο εκείνη «εχθρό».

Έτσι, πήγε μια μέρα στο σπίτι του συμπατριώτη του γνωρίζοντας ότι ο ίδιος έλειπε, και, δένοντας πισθάγκωνα την εγκυμονούσα σύζυγό του – έγκυο στον έβδομο μήνα – την έριξε ζωντανή μέσα στο πηγάδι του σπιτιού της….

Τελείωσαν οι άσχημοι καιροί. Μεγάλωσε ο εν λόγω «πιστός», «τακτοποιήθηκε» κοινωνικά, πήρε γυναίκα, έκανε και ένα γιό. Εν καιρώ, πάντρεψε και τον γιό του. Ήρθε και η στιγμή, και έμαθε και το πολυπόθητο γεγονός – θα γινόταν παππούς.

Χαρά μεγάλη στο σπιτικό του. Περιποίηση με το πάρα πάνω στην εγκυμονούσα νύφη του. Αγωνία, πότε θα σφίξει στην αγκαλιά του το εγγόνι.

Δεν το ήθελε όμως έτσι η «μοίρα». Η νύφη παρουσίασε κάποια ανεξήγητη επιπλοκή στην υγεία της, και πέθανε μέσα σε μια μέρα, με αποφραγμένους τους πνεύμονές της. Ήταν στον έβδομο μήνα της.

2. Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις

Το ίδιο πρόσωπο – μάρτυρας που ήξερε τα συμβάντα αυτά από πρώτο χέρι, αφού ήταν από το ίδιο χωριό που έγιναν αυτά τα έκτροπα – μου διηγήθηκε άλλο ένα παρόμοιο περιστατικό:

Ένας νεοσύλλεκτος στην «παράταξη», για να τους πείσει ότι δεν τον συνδέει τίποτε απολύτως πλέον με την οικογένεια του Δ. Τ. (που ήταν από τους «άλλους»), πήγε στο σπίτι του, έσυρε έξω στην αυλή το μικρό παιδί του, και με το τσεκούρι που στεκόταν πιο πέρα για την κοπή των καυσόξυλων, έκοψε τα χέρια και τα πόδια του δύστυχου παιδιού, μπροστά στα μάτια όλων.

Ήρθε και εκείνου η σειρά να κάνει οικογένεια, όταν κόπασε πια το κακό του αδελφοπόλεμου. Χαρές και πανηγύρια στον γάμο, μεγαλύτερες χαρές και καμάρι, όταν έμαθε πως η γυναίκα του περίμενε παιδί.

Παιδί του έδωσε ο Θεός, αλλά περιέργως, γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια….

3. Αγνωμοσύνη και θάνατος

Ήρθε αναστατωμένη η συνάδελφος Λ. Π. εκείνο το πρωί στο γραφείο, σοκαρισμένη μάλλον.

Όταν την ρωτήσαμε τι συνέβη, μας είπε παγωμένα ότι κάποιος συγκάτοικος στην πολυκατοικία της – 30 και κάτι ετών παλικάρι – βρέθηκε νεκρός μέσα στον διάδρομο της πολυκατοικίας, το προηγούμενο πρωί. Η ίδια το έμαθε το μαντάτο το βράδυ, όταν πήγε σπίτι. Τον είχαν βρει πεσμένο λίγο πιο πέρα από την πόρτα του διαμερίσματος όπου έμενε. Είχε μάλιστα ακόμα την σαπουνάδα του πρωινού ξυρίσματος στο πρόσωπό του. Ο θάνατος τον είχε βρει ακαριαία. Μάλλον αισθάνθηκε ξαφνικά άσχημα και βγήκε έξω να ζητήσει βοήθεια από κάποιον συγκάτοικο, και δεν πρόλαβε κανείς να τον βοηθήσει.

Είχα την περιέργεια να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες για το παράξενο αυτό περιστατικό.

Την πλησίασα την συνάδελφο στο μεσημβρινό διάλειμμα, και την ρώτησα αν έμαθε από τι πέθανε τελικά ο νέος εκείνος. Μου είπε πως το μόνο που άκουσε, ήταν πως ‘κάτι παρουσιάστηκε’ στο αίμα του. Οι αναλύσεις που έκαναν έδειξαν σαν να είχε δηλητηριαστεί από κάτι πολύ ισχυρό, αλλά δεν μπόρεσαν να εξακριβώσουν τι….

Και χωρίς να υπάρχει λόγος για περαιτέρω συζήτηση, συνέχισε την κουβέντα, όπου με πολλή αφέλεια (και χωρίς να εξετάσει από άλλη σκοπιά το περιστατικό) μου διηγήθηκε τα εξής συγκλονιστικά:

Ο νεαρός εκείνος είχε μείνει χωρίς γονείς από πολύ μικρή ηλικία, και τον είχε αναλάβει μια ηλικιωμένη θεία (ή γιαγιά, δεν θυμάμαι ακριβώς), με την οποία ζούσε όλα του τα χρόνια, σε ένα δικό της μικρό διαμέρισμα (το ίδιο, που τον βρήκαν νεκρό). Φρόντιζε πάση θυσία να μην του λείψει τίποτε, ούτε ρούχα, ούτε τροφή, ούτε παιδεία, ούτε χαρτζηλίκι κλπ., μιας και είχε στερηθεί τους γονείς του.

Κάποια στιγμή, χρειάστηκε η γιαγιά να κάνει κάποιες ιατρικές εξετάσεις, επειδή παρουσίασε ένα πρόβλημα υγείας. Την κράτησαν μέσα σε κλινική, για να γίνουν όλες οι αναγκαίες εξετάσεις μαζεμένες (όπως συνηθίζεται).

Ο νεαρός, μάλλον σίγουρος πως η ευεργέτις του θα αναχωρούσε για τον άλλο κόσμο (αφού ήταν ηλικιωμένη, και μάλιστα αφού την κράτησαν και στην κλινική), έσπευσε να αδειάσει το διαμέρισμα από όλα τα πράγματα της γιαγιάς, (στις λίγες μέρες που θα έμενε εσώκλειστη στην κλινική!) και το ξανα-επίπλωσε, σύμφωνα με το νεανικό του γούστο. Ίχνος δεν άφησε από την παρουσία της γιαγιάς.

Δεν ξέρω πώς το είδε το συμβάν η συνάδελφος, πάντως εγώ τρόμαξα, με την αντιπαράθεση των δύο όψεών του – της ευεργεσίας και της αγνωμοσύνης ταυτόχρονα.

4. Ντροπή για τον κουτσό

Ο πατέρας μου ο Α. ήταν ένα πολύ καλός άνθρωπος σε όλη τη ζωή του. Μα είχε σαν άνθρωπος κι αυτός ελαττώματα. Και ένα τόσο καλό παιδί, ο Θεός θέλησε να το διορθώσει, ακόμα και σ’ αυτό που θα διηγηθώ:

Ο παππούς μου είχε κάνει μια εγχείρηση, και από νέος κούτσαινε. Μα αυτό ήταν για τον ψηλομύτη πατέρα μου, πολύ κακό για να το ανεχθεί. Απέφευγε να κυκλοφορεί με τον πατέρα του στο δρόμο, για να μη τον βλέπουν οι συγχωριανοί του με έναν “κουτσό” πατέρα.

Μεγάλωσε, και έφυγε από το χωριό του, για να παντρευτεί μια Αθηναία, τη μητέρα μου. Σίγουρα θα καμάρωνε πολύ να έχει πλάι του μια τόσο όμορφη κοπέλα και να βαδίζει μαζί της στους δρόμους!

Όμως, μόλις 6 μήνες μετά από τον γάμο τους, η μητέρα μου αρρώστησε με σοβαρή ασθένεια των οστών, και από τότε, κουτσαίνει έντονα σε όλη της ζωή της!

Η μητέρα μου, μου διηγήθηκε ότι κάποτε, ο πατέρας μου της εξομολογήθηκε το πώς υποτιμούσε τον πατέρα του νεαρός, και της είπε: “Ο Θεός με τιμώρησε για την υψηλοφροσύνη μου. Φρόντισε να παντρευτώ μια γυναίκα που θα αρρώσταινε, ώστε πλέον, σε όλη τη ζωή μου να βαδίζω πλάι σε μια γυναίκα που κουτσαίνει!”.

Τώρα πια όμως δεν τον ένοιαζε! Είχε πάρει το μάθημά του!

5. Θεομαχίες

Ο φίλος μου ο Γ. κάποτε μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό:

“Ήμουν νέος, και εργαζόμουν σε κάποιο εμπορικό, για ένα διάστημα μόνος, μαζί με μια πολύ όμορφή κοπέλα. Αν και ήμουν παντρεμένος, και παρά το ότι και τότε πίστευα στον Θεό, δεν έπαυα να ξενοκοιτάζω, αν και δεν είχα ποτέ το κουράγιο να απατήσω πραγματικά τη γυναίκα μου. Όμως, η καθημερινή εργασία με αυτή την κοπέλα, μου έδωσε ιδέες, να κάνω αυτό που επιθυμούσα, χωρίς να το καταλάβει ούτε η ίδια η κοπέλα! Ουσιαστικά σχεδίαζα να τη βιάσω στον ύπνο της!

Το είχα σχεδιάσει προσεκτικά. Προφασιζόμενος στο γιατρό “αϋπνίες”, εφοδιάστηκα με υπνωτικά χάπια. (Τότε δίνανε ευκολότερα τα χάπια αυτά οι γιατροί). Επέλεξα προσεκτικά την ημέρα που θα έβαζα σε ενέργεια το σχέδιό μου. Ήταν η πιο ήσυχη ημέρα της εβδομάδας, όταν οι πελάτες που έμπαιναν στο μαγαζί ήταν λιγότεροι, και που το αφεντικό ποτέ δεν ερχόταν.

Έριξα μια γερή δόση υπνωτικά στον καφέ της, και πράγματι, σε λίγο άρχισε να ζαλίζεται. Προσφέρθηκα να την βοηθήσω να πάει δίπλα στην αποθήκη του μαγαζιού, όπου υπήρχε ένα στρώμα, για να ξαπλώσει για λίγο μέχρι να συνέλθει. Η καημένη με ευχαρίστησε για τον “ιπποτισμό” μου, χωρίς να φαντάζεται ότι εγώ ήμουν ο υπεύθυνος για για την “αδιαθεσία” της. Και μόλις την έβαλα να ξαπλώσει, την άφησα μόνη και πήγα στο μαγαζί, για να μην υποψιασθεί τίποτα.

Περίμενα λίγα λεπτά, για να κοιμηθεί, και θα γύριζα για να ολοκληρώσω το σχέδιό μου. Και πράγματι, κοιμόταν βαθιά!

Τότε όμως, πριν καν προλάβω να την πλησιάσω, άρχισε μια πραγματική “επέλαση πελατών”! Κάτι τέτοιο, δεν είχε ξανασυμβεί τέτοια μέρα! Λες και όλοι οι πελάτες του μαγαζιού, θυμήθηκαν όλοι μαζί να έρθουν να ψωνίσουν! Εξυπηρετούσα εντατικά, και δεν προλάβαινα καθόλου να πάω στο πίσω δωμάτιο. Ένιωθα σαν να έχει συνωμοτήσει εναντίον μου το σύμπαν!

Κάποια στιγμή οι πελάτες σταμάτησαν να έρχονται, αλλά εγώ ήμουν αμετανόητος. Ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία να δείξω ότι μετάνιωσα, αλλά παρά το ήμουν σίγουρος ότι ο Θεός αντιδρούσε στα σχέδιά μου, σκεφτόμουν ότι “εδώ που έφτασα, πρέπει και να ολοκληρώσω το σχέδιο”, γιατί ήταν μια μοναδική ευκαιρία. Εν πλήρη συνειδήσει λοιπόν, πήγα κόντρα στο θέλημα του Θεού!

Μόλις κατάφερα να πάω δίπλα, και είδα ότι κοιμόταν ακόμα βαθιά, άκουσα ομιλίες στο μαγαζί. Γύρισα πίσω, και έκπληκτος είδα το αφεντικό, να έχει έρθει μαζί με τους γονείς του, για να τους δείξει το μαγαζί! (Οι γονείς του, δεν το είχαν δει ποτέ ως τότε, αν και ήταν μαγαζί χρόνων, αλλά διάλεξαν την κατάλληλη ημέρα!)

Του εξήγησα ότι η Μ. είχε αδιαθετήσει, και έδειξε κατανόηση, για το ότι αυτή κοιμόταν στο πίσω δωμάτιο. Αλλά αν και ο ίδιος έφυγε, έβγαλε δύο καρέκλες, και για έναν ανεξήγητο (με τα φυσιολογικά δεδομένα) λόγο, άφησε τους γονείς του εκεί στο μαγαζί, ώσπου πλέον η κοπέλα είχε συνέλθει, και μπόρεσε να πάει στο σπίτι της. Και μόνο τότε, έφυγαν όλοι τους, και έμεινα έκπληκτος, με τη βεβαιότητα ότι ο Θεός με πολέμησε, και με νίκησε!

Σήμερα, γνωρίζω ότι στην πραγματικότητα, με προστάτεψε, εμένα και την οικογένειά μου, όπως προστάτεψε κι εκείνη την κοπέλα από την κακία μου!”

6. Αυτοδικαίωση και έκτρωση

Την ιστορία αυτή μου τη διηγήθηκε ο φίλος μου ο Π.:

“Είμαι ένα από εκείνα τα παιδιά που γλίτωσαν από την έκτρωση. Η μητέρα μου, όταν ήμουν έμβρυο, ήθελε να κάνει έκτρωση, όμως τελικά δεν έκανε, και με κράτησε.

Από τότε που το έμαθα αυτό, πάντοτε ένιωθα απέχθεια για τις εκτρώσεις, και και συμπάθεια για τα αγέννητα παιδιά. Και παρά το ότι δεν ήμουν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου Χριστιανός, όταν μου δινόταν ευκαιρία, προσπαθούσα να αποτρέψω τους άλλους από αυτό το κακό.

Κάποτε, μου είπε κάποια φίλη μου, ότι ήταν έγκυος, και ότι επειδή δεν θα είχε σύντροφο για το μεγάλωμα του παιδιού της, θα πήγαινε να κάνει έκτρωση. Εγώ προσπάθησα να τη μεταπείσω, λέγοντάς της, ότι: “Μη σε νοιάζει! Κράτα το παιδί, και οτιδήποτε θελήσεις, θα σε βοηθήσω εγώ. Και οικονομικά, και οτιδήποτε θελήσεις, έλα σ’ εμένα”.

Έτσι η γυναίκα κράτησε το παιδί. Και όταν αργότερα το παιδί αυτό μεγάλωσε, συχνά μου θύμιζε, ότι το έχει και το χαίρεται χάρη σ’ εκείνη την ενίσχυση που της είχα δώσει τότε.

Πέρασαν χρόνια, και κάποτε πίστεψα στον Χριστό. Η μελέτη της Χριστιανικής πίστης, με ευαισθητοποίησε ως προς όλα εκείνα τα θέματα, που είχαν να κάνουν με τον τρόπο ζωής μου. Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τον Χριστό και τους αγίους του, ένιωθα ακάθαρτος και τιποτένιος, και δεν έβρισκα τίποτα καλό στον εαυτό μου, για να μοιάσω με Αυτόν!

Μια μέρα λοιπόν, καθώς ένιωθα έτσι την αμαρτωλότητά μου, θέλησα να αυτοδικαιωθώ ενώπιον του Θεού. Και τόλμησα να του πω το εξής:

“Μπορεί να είμαι ό,τι είμαι, αλλά μπορώ να καυχηθώ ότι έχω κάνει τουλάχιστον ένα καλό στη ζωή μου! Γλίτωσα εκείνο το παιδάκι από την έκτρωση!”

Είπα αυτά, ένιωσα δικαιωμένος, και πήγα στο γραφείο μου. Εκεί, ανακάλυψα κάποια προβλήματα, εξ αιτίας ολιγωρίας των υπαλλήλων μου, και εκνευρίστηκα. Τους έβαλα τις φωνές, και τους είπα: “Ψάξτε να βρείτε δουλειά, γιατί έτσι που τα κάνατε, το κλείνουμε το μαγαζί!”

Μια από εκείνες τις ημέρες, πηγαίνοντας στο γραφείο μου, είδα τη γραμματέα μου στεναχωρημένη. Τη ρώτησα τι της συμβαίνει, και μου είπε ότι μόλις είχε κάνει έκτρωση, και είχε στεναχωρηθεί, γιατί ήθελε να κρατήσει το παιδί, αλλά αναγκάστηκε να κάνει έκτρωση. Τη ρώτησα “Τι συνέβη και αναγκάστηκες;” Και μου απάντησε, ότι εκείνη την ημέρα που φώναζα στο γραφείο ότι κλείνουμε, και τους είπα να ψάξουν να βρουν δουλειά, εκείνη φοβήθηκε ότι δεν θα είχε την οικονομική δυνατότητα να το μεγαλώσει χωρίς δουλειά, και αποφάσισε να μην το γεννήσει!

Τη στιγμή εκείνη, κατάλαβα ότι όπως ήμουν κάποτε υπεύθυνος που σώθηκε ένα παιδί από την έκτρωση, πλέον ήμουν υπεύθυνος για το ότι ένα παιδί πέθανε από έκτρωση! Ό,τι καλό είχα κάνει, τώρα το είχα γκρεμίσει!

Ο Θεός, πολύ σύντομα μετά την αυτοδικαίωσή μου, επέτρεψε να ισοφαρίσω με ένα ίσο κακό, τη μοναδική καλή πράξη για την οποία μπορούσα να καυχηθώ στη ζωή μου, και να μείνω αναπολόγητος!”

7. Χωρισμός για ένα παιδί

Η οικογενειακή φίλη μας η Μ., κάποτε εξομολογήθηκε το εξής:

“Ήμουν παντρεμένη με έναν καλό άνθρωπο, που με αγαπούσε, αλλά εμένα ο καημός μου ήταν να κάνω ένα παιδί. Αυτός όμως, δεν μπορούσε να κάνει παιδί, και όταν πήγαμε στους γιατρούς, μας επιβεβαίωσαν, ότι δεν θα κάναμε ποτέ παιδί. Γι’ αυτό τον χώρισα, αν και εκείνος με αγαπούσε.

Παντρεύτηκα τον σημερινό άνδρα μου, και με αυτόν πράγματι έκανα παιδί. Μόνο που γεννήθηκε με καρδιακά προβλήματα, και έπασχε από μογγολισμό. Και πέθανε πολύ γρήγορα.

Ο δε άνδρας μου, μου είχε κρύψει όταν παντρευτήκαμε, ότι είχε 4 παιδιά από προηγούμενο γάμο, και μου το φανέρωσε αργότερα. Και σήμερα που ο άνδρας μου αυτός πέθανε, τα παιδιά του με καταδιώκουν για το σπίτι που μένω. Και κατάλαβα ότι πλήρωσα με όλα αυτά το κακό που έκανα στον άνδρα μου τον πρώτο”.

8. Φονικά μουτζώματα

Η φίλη μου η Μ. μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό:

“Ήμουν αρκετά μεγάλη όταν αποφάσισα να παντρευτώ. Ποτέ δεν είχα παντρευτεί προηγουμένως. Αλλά καθώς η ηλικία μου προχωρούσε, σκέφθηκα ότι θα ήταν καλό να βρω έναν σύντροφο, για να ενώσουμε τις συντάξεις μας, και να μπορούμε να ζούμε. Έτσι, παντρεύτηκα τον Κ., που ήταν καλός άνθρωπος.

Εγώ όμως, ήμουν συνηθισμένη να ζω μόνη μου, να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν, και να κάνω ό,τι θέλω. Και μου κακοφαινόταν που τώρα θα είχα να δώσω λόγο στον Κ.

Μια ημέρα, που ήμουν ξαπλωμένη στο δωμάτιό μου μόνη μου, κοιτούσα τη ντουλάπα, και σκεφτόμουν: “Αν είχα μονό κρεβάτι αντί γι’ αυτό το διπλό, θα μπορούσα να μετακινήσω τη ντουλάπα εκεί, και τα άλλα έπιπλα έτσι, και πόσο ωραίο θα ήταν το δωμάτιο! Αλλά τώρα έχω τον Κ. και είμαι αναγκασμένη να έχω διπλό κρεβάτι. Αν πεθάνει, έτσι θα τα φτιάξω”.

Αυτή η σκέψη που έκανα όμως, μου έγινε έμμονη ιδέα! Και από την ημέρα εκείνη και μετά, περίμενα πώς και πώς την ημέρα που θα πέθαινε ο Κ., και θα μου άδειαζε τη γωνιά, για να φτιάξω τα πάντα όπως μου αρέσει εμένα!

Οι μήνες περνούσαν, και φυσικά ο Κ. δεν πέθαινε! Και όσο εκείνος δεν πέθαινε, τόσο εγώ οργιζόμουν εναντίον του, και τον έβλεπα σαν εχθρό μου. Και μόνο που μου μιλούσε, θύμωνα, γιατί δεν… πεθαίνει να με αφήσει ήσυχη!

Μια ημέρα, βάφαμε το σπίτι οι δύο μας. Κι εγώ με το ζόρι τον ανεχόμουν να τον βλέπω. Και κάποια στιγμή, ήθελα να τον μουτζώσω, αλλά δεν ήθελα να με καταλάβει, γιατί βέβαια δεν είχα κανέναν λόγο να τον μουτζώσω. Απλώς εγώ ήμουν η παράξενη. Του γύρισα λοιπόν την πλάτη, και κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι. Αλλά είχα τα χέρια μου τεντωμένα κάτω, και τα δάχτυλά μου ανοιχτά, και στραμμένα προς τα πίσω, ώστε καθώς έβγαινα, να τον μουτζώνω χωρίς να με καταλάβει.

Ξαναμπήκα μέσα, και συνεχίσαμε το βάψιμο.

Κάποια στιγμή, ενώ ήμουν πάνω στη σκάλα, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα. Και ενστικτωδώς έβαλα τα δύο μου χέρια για να φυλαχθώ και να μη σπάσω καμία λεκάνη από την πτώση. Παράλληλα, τη στιγμή που έπεφτα, έκανα μια έντονη σκέψη: “Τώρα ο Θεός θα με τιμωρήσει που μούτζωσα τον Κ.!” Και έπεσα.

Από την πρόσκρουση στο έδαφος, έσπασα και τα δύο μου χέρια, πάνω από τους καρπούς, που πριν από λίγο μούτζωσαν τον άνδρα μου. Και αναγκάστηκα να βάλω γύψο και στα δύο μου τα χέρια.

Για τρεις μήνες, δεν μπορούσα να πιάσω τίποτα. Δεν μπορούσα ούτε να φάω, ούτε να σκεπαστώ, ούτε να κατεβάσω το βρακί μου για να πάω στην τουαλέτα. Μόνο ο Κ. με τάιζε, με σκέπαζε, και με βοηθούσε κυριολεκτικά στο κάθε τι.

Και αυτούς τους τρεις μήνες, προσευχόμουν στον Θεό και έλεγα: “Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που έχω αυτόν τον άνθρωπο και με βοηθάει σε όλα! Τι θα έκανα χωρίς αυτόν;”

Με τον Κ. μείναμε αγαπημένοι μέχρι τον θάνατό του, και προσευχόμασταν μαζί μέχρι που έφυγε για να συναντήσει τον Κύριο. Και τότε έκλαψα πραγματικά που τον έχασα!”C