Ὅταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί Βαπτιστής ἀποχώρησε ἀπό τό προσκήνιο, τότε πού ὁ Ἡρώδης «ἐκράτησε καί ἔδησεν αὐτόν ἐν φυλακῇ» (Μάρκ. 6, 17), ἀμέσως τότε ὁ Ἰησοῦς ἄρχισε νά κηρύττει στό λαό τή νέα διδαχή, γιά τήν ὁποία ἦρθε ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ.

Ποιά ἡ διδαχή του; «Μετανοεῖτε˙ ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἔτσι ἀκριβῶς, ὅπως τήν κήρυττε καί ὁ Ἰωάννης. Μέ τά ἴδια λόγια. Μέ τό ἴδιο μήνυμα. Μέ τήν ἴδια ἐπαγγελία. «Ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3,2). Οἱ Ἰσραηλίτες περίμεναν τόν Ἰησοῦ ὡς Μεσσία, ἀλλά τόν περίμεναν γιά ἄλλη βασιλεία κι ὄχι γιά βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Αὐτοί περίμεναν τό Μεσσία γιά μιά βασιλεία μέ ὅπλα καί σπαθιά. Μέ κανόνια καί μέ τά πλέον ἐκσυγχρονισμένα μέσα τηλεπικοινωνίας, ὥστε ἀπό τήν πρωτεύουσά τους, τήν Ἱερουσαλήμ, νά ἐπικοινωνοῦν μέ ὅλα τά σημεῖα τῆς ἐπίγειας αὐτοκρατορίας. Γι᾽ αὐτό ἡ ἄρχουσα τάξη τοῦ Ἰσραήλ τόν ἀπέρριψε ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἐπίγειας δράσης του. Καί πάντοτε περίμεναν νά διαπράξει ὁ Ἰησοῦς ἕνα ὁποιοδήποτε ποινικό ἀδίκημα, γιά νά τόν συλλάβουν καί νά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο. Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α´ Πέτρ. 2, 22). Καί ἐπιπλέον «διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας» (Πράξ. 10, 39). Ἀκόμη κι αὐτός ὁ ληστής τοῦ Σταυροῦ ὁμολόγησε ὅτι «οὗτος ὁ Ἰησοῦς οὐδέν ἄτοπον ἔπραξε» (Λουκ. 23, 41).

Ἄλλα εἶναι τά ὅπλα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Εἶναι ὅπλα πνευματικά. Τό δέ πιό μεγάλο ὅπλο εἶναι ἡ ἀγάπη. Γιατί μπροστά στήν ἀγάπη ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς ὑποχωροῦν καί παραδίδονται. Κι αὐτή ἡ ἀγάπη ἀναλύεται σέ χίλιες δυό ἄλλες ἀρετές. Στήν ἐλεημοσύνη. Στή φιλανθρωπία. Στήν ὑπομονή. Στή συγγνώμη. Μέχρι καί στή θυσία γιά τόν συνάνθρωπο. Γιατί ὅποιος ἀγαπᾶ ἀληθινά, πεθαίνει γιά τήν ἀγάπη. Ὅποιος κι ἄν εἶναι αὐτός ὁ συνάνθρωπος. Λευκός. Ἤ μαῦρος. Ἤ κίτρινος. Ὅποιας φυλῆς κι ἄν εἶναι. Καί ὅποιας θρησκείας. Φθάνει πού εἶναι ἄνθρωπος. Δημιούργημα καί εἰκόνα τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀποκαλύφθηκε μιά παγερή νύχτα σ᾽ ἕνα σταῦλο, σέ μιά σπηλιά, ἐκεῖ ἔξω ἀπό τήν πολίχνη, τότε, τῆς Βηθλεέμ.

Μέσα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι καλοί. Ὅλος ὁ κόσμος εἶναι καλός. Κανένας δέν σκέπτεται τό πονηρό καί τό κακό. Καί πολύ περισσότερο, δέν πράττει κάτι τό πονηρό καί κάτι τό κακό. Κανένας δέν μισεῖ κανέναν. Γιατί δέν γνωρίζει τί σημαίνει μῖσος καί κακία. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἕνα μόνο γνωρίζουν καί αὐτό μόνο βιώνουν: Τήν ἀγάπη. Τήν ἀγάπη καί γιά αὐτόν ἀκόμα τόν προσωπικό τους ἐχθρό, ἄν ὑποθέσουμε ὅτι καί μέσα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν θά εἰσέλθει αὐτός. Ὤ! Μέσα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὅλοι λάμπουν, σάν ἄλλοι ἄγγελοι, ἀπό τήν ἁγνότητα καί τή σωφροσύνη. Καί εἶναι ὅλοι ταπεινοί, ὅπως ταπεινός εἶναι καί ὁ Ἰησοῦς. Ὅλοι πρᾶοι. Ὅλοι εὐγενεῖς καί γλυκύτατοι. Καί ὅλοι ψάλλουν καί δοξολογοῦν.

Ἐκεῖνον, τόν γλυκύτατο Ἰησοῦ, πού ἦλθε στή γῆ ὡς ἄνθρωπος, γιά νά ἐγκαθιδρύσει μέσα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Γι᾽ αὐτό τό λόγο ὅλη ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ μας ἦταν ἕνα κήρυγμα. Ὅλη ἡ τριετής ἱεραποστολική του διακονία. Μέ κορυφαία τήν ὁμιλία του πάνω στό ὄρος τῆς Γαλιλαίας. Αὐτήν τήν ὁμιλία, πού τή γνωρίζουμε ὅλοι σάν τήν «ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία». Ἐδῶ ὁ Ἰησοῦς, μέ τήν ὁμιλία του, παραδίδει, στό λαό πού τόν ἀγαπᾶ καί κρέμεται ἀπό τά χείλη του, τήν ὀμορφιά τῆς ταπεινοφροσύνης. Τό πένθος πού βιώνουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ γιά τό κακό πού ἐπικρατεῖ στόν κόσμο. Τό πνευματικό κάλλος τῆς πραότητας. Τήν πείνα καί τή δίψα τῶν καλῶν ἀνθρώπων γιά τή δικαιοσύνη καί κάθε ἀρετή. Τήν ἐλεημοσύνη σέ κάθε πεινασμένο, διψασμένο, γυμνό, ἄρρωστο, φυλακισμένο ἄνθρωπο. Τήν καθαρή καρδιά. Τήν εἰρήνη, τήν ὁποία μάλιστα πρέπει νά τή μεταδίδουμε σέ ὅλους. Τή μακαριότητα ὅλων τῶν δεδιωγμένων γιά τή χριστιανική τους πολιτεία. Τή μακαριότητα ὅσων δέχονται τίς εἰρωνεῖες τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί τίς ὕβρεις καί κάθε κακολογία καί συκοφαντία. Καί ἄλλα πολλά. (Ματθ. 5, 7).

Ὁ Ἰησοῦς διδάσκει καί εὐεργετεῖ σέ ὅλη τήν τριετῆ ὡραία καί δημιουργική του πορεία. Ἀνοίγει μάτια τυφλῶν. Αὐτιά κωφῶν. Λύνει τίς γλῶσσες τῶν ἀλάλων. Θεραπεύει ἀρρώστους, παράλυτους, λεπρούς. Ἀνασταίνει πεθαμένους. Κι ὅλα αὐτά δίχως φάρμακα. Δίχως νοσηλεία σέ Κλινική καί Νοσοκομεῖα. Ὅλα μόνο μέ ἕνα λόγο του. Καί ὅλα δωρεάν. Κάθε τόπο τόν μεταβάλλει σέ ἄμβωνα. Νά μετρήσουμε τούς ἄμβωνες ἀπ᾽ ὅπου μιλοῦσε τρία ὁλόκληρα χρόνια ὁ Χριστός στό λαό; Δύσκολο. Ἄμβωνες οἱ Συναγωγές. Τό ὄρος τῆς Γαλιλαίας. Τά πλοιάρια τῶν ψαράδων μαθητῶν του. «Ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τούς ὄχλους» (Λουκ. 5, 3). Ἡ Τιβεριάδα. Ἡ Καπερναούμ. Ἡ Κανά τῆς Γαλιλαίας. Ἡ κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά κοντά στήν προβατική πύλη. Ὁ Ναός τοῦ Σολομώντα. Τό σπίτι τῆς πεθερᾶς τοῦ Πέτρου. Τό σπίτι τοῦ Ἰαείρου. Κάτω ἀπό τή συκομορέα, στήν Ἰεριχώ. Ὁ μικρός βράχος ἔξω ἀπό τή Βηθανία, ὅπου μίλησε ἀρχικά στή Μαρία καί ὕστερα στή Μάρθα. Μπροστά στόν τάφο τοῦ Λαζάρου. Στό δρόμο πρός τό νεκροταφεῖο τῆς Ναΐν, ὅπου ἀνέστησε τό μοναχογιό τῆς χήρας Μάνας. Τό ὄρος Θαβώρ. Στή βάση τοῦ Θαβώρ μέ τόν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ. Πάνω στά πλοιάρια, διαπερνώντας τή θάλασσα τῆς Γαλιλαίας πρός τά Γέργεσα. Ἡ ἔρημος τῶν Γαδάρων μέ τούς δυό δαιμονισμένους. Οἱ φυλακές τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅπου ἔμεινε φυλακισμένος κάποιες ὧρες. Μπροστά στούς Ἀρχιερεῖς Ἄννα καί Καϊάφα. Μπροστά στόν πραίτωρα τῆς Ἁγίας Πόλεως, τόν Πόντιο Πιλάτο.

Καί τελευταῖος ἄμβωνας; Τελευταῖος! Ποιός θά τό περίμενε; Ποιός ἀπό τούς χιλιάδες ἀκροατές τοῦ Ἰησοῦ; Ποιός τυφλός; Ποιός κωφός; Ποιός ἄλαλος; Ποιός λεπρός; Ποιός παράλυτος; Ποιός ἄρρωστος; Ποιός δαιμονισμένος; Ποιός ἀπό τούς τρεῖς νεκρούς πού ἀνέστησε; Ποιός μαθητής του καί ποιά μαθήτριά του; Ποιό παιδί ἀπό ἐκεῖνα πού «ἔκραζαν ἐν τῷ ἱερῷ καί ἔλεγον, ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαβίδ» (Ματθ. 21,15); Ποιός ἀληθινός ἄνθρωπος, σάν ἐκεῖνον πού ἀναζητοῦσε ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδά; Ποιός, ὅπως λέμε σήμερα, σκεπτόμενος ἄνθρωπος;

Ἀδελφοί,

Ὁ τελευταῖος ἄμβωνας ἀπ᾽ ὅπου ὁ Ἰησοῦς μίλησε εἶναι ὁ φρικτός Γολγοθᾶς, ἔξω ἀπό τήν Ἁγία Πόλη. Καί μᾶλλον κάτι χειρότερο. Ὁ τελευταῖος ἄμβωνάς του ἦταν ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ του!

(Συνεχίζεται)

Ἀρχιμ. Γ. Ι. Ρ.

πηγή : ΠEPIOΔIKO «XPIIΣTIIANIIKOII ΠAΛMOII» TριμηνιαÖο \Oρθόδοξο Περιοδικό. ‰Oργανο τÉς \Oρθοδόξου ^IεραποστολικÉς Φιλοπτώχου \Aδελφότητος «H OΣIA ΞENH